(د ناوې بنګړی) پرلپسی ٤ برخه

 

ډېوه

هربجن سنګ ساګر/پاکستان خدایزده هغه دکومی زمانې بوډۍ وه، داسی ښکارېده چی دایې لمړى ځل و چی ښار ته راغلې وه ښار ته د راتلو په وخت هغې له ځان سره د ورځنی اړتیا پر شیانو سربېره ځینې نور شیان هم راوړی وو لکه دځان د تکیه کولو لپاره لکړه، د لمر او باران لپاره سایه وان، د څیرو اوزړو جامو دګنډولو لپاره ستن اوتار، او په تیاره کی د رڼا لپاره یوه ډېوه او څراغ، دسایه وان، ستن او تار په اړتیا هر څوک پوهیږی خو په ښارکی ډېوې یا څراغ ته څه اړتیا شته؟ هره شپه چارچاپېره د برېښنا سېلاب غوړېدلى وی .بوډۍ چی د ښارسترګی برېښونکې رڼا ولیده نوخپله ډېوه او څراغ یې بېخی هېر کړل او هغه د کوټې په یو کونج کی یادګار پاته شول، څراغ خو ګردسره د غڼی په ځاله کی پټ شو.خو یوه ورځ چی ناڅاپه د ټول ښار برېښنا لاړه او داسی محسوسه شوه لکه ټول ښار چی د یوه تور څادر په منځ کی لوېدلى وی نو بوډۍ وارخطا نشوه ځکه هغه له تیارو سره بلده وه، د هغې ټول عمر په تیاره کی تېر شوى و، دا چی برېښنا لاړه او تیاره شوه نو ځه پروا؟ هغې خپله د تیارې چاره لرله، هغه ژر پورته شوه خاورینه ډېوه یې بله کړه او کوټه یې په رڼاکړه .د ډېوې رڼا د غڼی پر ځاله ولوېده، په ځاله کی د پټ څراغ ښیښه داسی ښکاره شوه لکه پر هغه ګروپ چی یې خندل چی پر چت راځوړند و، بوډۍ ولاړه شوه څراغ یې راواخیست د هغه ښیښه یې پاکه کړه، بل یې کړ او په کوڅه کی یې کښېښود چی لارویان له ستونزی سره مخ نشی او هغوئ په دې توره تیاره کوڅه کی دړندو غوندی لار ورکه نه کړی، بوډۍ چی څراغ دباندی په کوڅه کی کښېښود نو لکه یو لوى فرض چی یې پوره کړ، په بې غمه زړه کوټې ته لاړه .له کوڅې څخه د تیارې وېره ورکه شوه، لږ ورسته یو لاروى په کوڅه کی تېرېدى هغه چی په کوڅه کی بل څراغ ولید نو هېښ پاته شو .اهو... دا څراغ ! لکه چی له کوم چا څخه هېر شوى دى لاکن په دې تیاره کی څراغ څنګه د چا هېرېداى شی؟ د هر چا ډېوې ته اړتیا ده . ځه هر څه چی دی، دغه ډېوه باید زه اوس له ځان سره درڼا لپاره یوسم ...لاروی بېخاره څراغ پورته کړ او هغه په رڼا کی د یوه وېره ونکی تور سوری غوندی ورک شو او لار یو ځل بیا په توره تیاره کی ډوبه شوه.