(د ناوې بنګړی) پرلپسی ۱۷ برخه

 

عابده

رابندرنات ټېګور/بنګال کله چی زما شهرت خپل اوج ته ورسېد او زما نوم د ادبی جریدو په سرلیکونو کی ولیکل شو نو ما د دې ادبی رقابت له وېری په یو داسی ګوښه ځاى کی د اوسېدو اراده وکړه چی هلته زه خپله هستی او د هغې بې شمېره غمونه بیخی له یاده وباسم، له کلکتې څخه څو میله لیری په یو کلی کی زما کور دى، هلته زه په پوره مانا ارام ژوند تېرولاى شم، د دې کلی اوسېدونکى تر اوسه پوری زما په اړه کومی نتیجې ته نه دی رسېدلی، د هغوئ په نزد زه نه د سیل شوقی یم او نه هم داسی میله بازه یم، هغوئ ما دروېش هم نه بولی، زما او د هغوئ تر منځ چی کومه څه نا څه اشنایی شته هغه هغوئ له دې خیال څخه همېشه لیری ساتی، له دې پرته هغوئ ما مساپر هم نه بولی په داسی حال کی چی زه له ازله ګښته یم، زه په کروندو کی اکثره بې مقصده ګرځم خو هغوئ یوازی دومره پوهیږی چی زه جره یم هغه هم په دې خاطر چی هغوئ له ما سره هیڅ کله زما کوچنیان نه دی لیدلی، داچی هغوئ زما په اړه په انسان یا حیوان شمېرلو کی پاته راغلی دی نو له دې امله یې زه پر خپل حال پرې ایښى یم ځکه نو زه په خپله دنیا کی یوازی اوسم.خو زه اوس په دې پوه شوم چی په دې ټول کلی کی یوازی یوه هستی داسی شته چی هغه له ما سره دلچسپی لری، ما له هغې سره د جولایی د میاشتی په یوه غرمه کی ولیدل، له سهاره څخه باران اورېدى او فضا تر اوسه پوری داسی نمجنه پاته وه لکه له اوښکو وروسته چی لیمه.زه مست ناست وم د رود په غاړه کی د څرېدونکو غواوو ننداره می کول، د غرمې سور لمر پر مځکه باندی د خپلو وړانګو جال غوړاوه، د لمر دې ساده رڼا چاپېریال له معصومانه جذباتو څخه ډک کړى و، ما چی هغه ته کتل نو په زړه کی خیال را پیدا شو چی کشکی انسان د دې لباسونو پر ځاى د فطرتی سنګار پیروی کولاى، له دې څخه به نه یوازی دا چی د خیاطۍ پیسې به سپمېدلاى بلکی زموږ له بدن سره به د هوا هغه موسیقی لګېدلاى چی د هغې له امله به زموږ رنګ د مصنوعی لباسونو په نسبت ښه ښکارېدلاى.په همدې شیبه کی چی زه په خیالونو کی ډوب وم یوه پخه ښځه راغله ماته یې سجده وکړه او تندى یې پر مځکه وسولاوه، هغې په خپلی لمن کی د ګلونو غونچې را اخیستی وې، هغې په ډېر درناوی په داسی حال کی چی لاسونه یې یو ځاى نیولی وو د ګلونو یو غونچه ماته راکړه او ویې ویل:
"دیوتا دا ستا نذر دى"هغې دومره وویل او لاړه داچی زه په یو فکر کی ډوب وم ځکه نو د هغې د تلو احساس راته ونشو، که څه هم دا یوه عادی پېښه وه خو زما پر زړه یې ژور اثر وکړ، ما یو ځل بیا څرېدونکو غواوو ته وکتل هغوئ اوږدې، اوږدې ساوی اخیستې، په شنو ورشوګانو کی پورته کښته کېدې او مچان یې په ساه باندی شړل، دې منظر زما د سترګو په وړاندی یو مرموز صورت اختیاراوه، لوستونکی ښایی زما پر دې کم عقلی باندی وخاندی خو زه دا وایم چی زما زړه له صفت او ثنا څخه ډک و، بیا په همدې مهال ما د آم له ونی څخه یو شین ښاخ را پرې کړ او غواوو ته می په خپل لاس ور واچوه.او ما دا خوښی محسوسه کړه لکه ما چی خپل خداى خوشحاله کړى وی.په دویم کال چی زه کلی ته بېرته راغلم نو د فروری میاشت وه، یخ لا تر اوسه نه و وتلى، سهار مهال چی د لمر وړانګی زما کوټې ته راغلې نو ما د هغوئ له تودوخی مننه وکړه، زه په لیکلو بوخت وم چی زما نوکر کوټې ته راغى او ویې ویل:د "وشنومت" یوه عابده غواړی چی له تا سره ووینی، ما په بې پروایی سره ورته وویل: چی پورته یې راوله او بېرته په لیکلو بوخت شوم، لږ ورسته عابده دننه راغله او ټیټه شوه زما قدمونو ته یې لاس وروړى، دا هغه ښځه وه چی ما یو کال وړاندی څو شیبې ورسره لیدلی و، اوس ما کولاى شو ل چی هغه بیخی له نژدې څخه مطالعه کړم، هغه د عمر له هغې برخی څخه اوښتې وه چی یو نارینه یې پوښتنه وکړی چی ښځه ښایسته ده که بد رنګه؟ هغه په قد لوړه وه او غښتلې وه خو د هغې ملا د ډېر ریاضت له امله کړوپه شوې وه، تر دې ټولو د پاملرنی وړ د هغې دوې سترګی وې، په هغو کی ډېر کشش موجود و، کله چی هغه را ننوته نو د هغې دې دوو سترګو ماته ټکان راکړ.
"دیوتا!" هغې وویل:
"ایا د هغو ګڼو ونو سورى زموږ د لیدو لپاره مناسب ځاى نه و چی تا زه خپل تخت ته را وغوښتم؟"هغې زه به باغ کی د ګرځېدو په مهال لیدلى وم خو ما هغه نه وه لیدلې، دا څو ورځی کېدې چی ماته زکام راپوری شوى و ځکه نو زه له کوره دباندی نه وم وتلى بس د خپلی بالاخانې څخه می د شنه ژوندی اسمان سیل کاوه.تر لنډی چوپتیا وروسته هغې بیا وویل:
"دیوتا! زه ستا قدم ښکلولو ته راغلې یم"زه چوپ وم، تر تلو وړاندی هغه بیا زما پر پښو را پرېوته او هغه یې ښکل کړې خو هغه نا کراره وه ځکه چی زما پښې پټی وې خو د هغې زړه و چی لوڅی یې ووینی.په دویمه ورځ سهار زه له کوټې څخه راووتم او په بالاخانه کی کښېناستم، د ونو له قطار څخه چپ لور ته ما یوازی د کلی خوپناکه منظره لیدله، په هغه سهار دا ویل ناشونی و چی لمر را ختلى دى که نه؟ هر لور ته خوپ و، ما لیری ولیدل چی هغه ښځه له خوپ څخه داسی را ښکاره شوه لکه له توری شپې څخه چی د شفق رڼا راپورته کیږی، هغې د دیوتا په وړاندی یو خوندور منتر زمزمه کاوه.بیا چی کله خوپ لیری شو او د لمر سترګه د اسمان پر نیمایی باندی وځلېده نو زه د څه لیکلو لپاره پر مېز باندی کښېناستم چی له ځینو څخه می د چا د قدمونو ښکالو تر غوږ شوه او عابده په داسی حال کی چی یوه نغمه یې پورته کړې وه کوټې ته را دننه شوه، هغه ماته ټیټه شوه، ما د کاغذونو له بستې څخه سر راپورته کړ.
"دیوتا! ما پرون ډېر پاک او سپېڅلی خواړه وخوړل، هغه ډېر مقدس وو ځکه چی ستا مقدسو لاسو هغه لمس کړی وو"ما تکان وخوړ او و می پوښتل چی هغې څنګه له ما څخه پاته شوی خواړه تر لاسه کړی دی؟ هغې وویل:
" زه ماښام له وره سره په تمه وم چی کله ستا نوکر لوښی بیرته را اخیستی وو نو ما له هغه څخه یوڅه خواړه واخیستل"د دې په اورېدو زه ډېر حیران شوم ځکه د کلی هر کس خبر و چی ما ډېر وخت په اروپا کی تېر کړى دى او له اروپایانو سره می خوړل څښل کړی دی، هغوئ له ما څخه ډډه کول. عابدې په اریانۍ سره وویل:
"چی زه ستا پاته شونی و نه خورم نو دلته می د راتلو ګټه څه ده، دیوتا؟"زه چوپ وم، هغه زما له حیرته څخه ډېره متاثره شوه او ورو پورته شوه لاړه.ما څه وخت وروسته څرګنده کړه چی عابده له ډېری درنې کورنۍ څخه ده او د هغې مور ډېره ښه ښځه وه هغې دا د "درمسار" له خدمتګارۍ څخه منع کړه خو دې خپله د ځان لپاره دا ژوند غوره کړ، ما له هغې څخه وپوښتل چی هغه ژوند څنګه تېگگروی؟ هغې ماته وویل چی زما پیروانو ماته یوه ټوټه مځکه راکړې ده او ډوډۍ د څو ورونو له ټکولو څخه پیدا کوم، زما ټینګه هیله وه چی له هغې څخه دا وپوښتم چی هغې واده کړى دى کنه؟ خو هغې کله په اشاره هم د دې یادونه ونه کړه ځکه نو ما له هغې څخه دا ډول پوښتنه ونشواى کړاى.ما د هغې په اړه دا مالومات هم تر لاسه کړ چی لوړ ذاتی خلک د هغې درناوى نه کوی، له هغه ورسته چی عابده بیا راغله نو هغې زه په مطالعه کی ډوب ولیدم.
"دیوتا، زه چی هر وخت راشم، ته په لیکلو او لوستلو بوخت یې"ما ورته وویل:
"خداى(ج) خپل اوزګار بندګان بوخت ساتی، که نه نو هغوئ خامخا بدو ته مخه کوی"عابدې ماته وویل: "چی کله زه ستا لیدو ته راځم نو نوکر ما خامخ دننه نه راپرېږدی، کله چی زه ستا لمانځنه کوم نوستا پښې همېشه په جرابو پټی وی او کله چی زه له تا سره خبری کوم نو ته هر وخت په فکرونو کی ډوب یې، له دې ځلی د تلو په وخت هغې لاسونه په خواست سره ونیول او ویی ویل:
"دیوتا، نن سهار ما ستا پښې پر خپله سینه باندی محسوسی کړې، اه! څومره سړې وې خو وې لوڅی، دا رنګه په جرابو کی پټی نه وې، ما له وخته د دوئ لمانځنه کول ځکه زما ټوله هستی ور څخه اباده شوه"په هغه ماښام چی عابدې خپل ژوند راته بیانوه ستوری ورو، ورو له خوبه ویښ شول او د ونو شاته ښکارېدل چی په تیاره کی یې سترګکونه وهل، هغه د خپلی کیسې پاى ته په رسېدو وه.
"زما مېړه ډېر ساده دى خو زه یې په دې ساده توب کی هم یوه ښېګڼه وینم، زموږ د واده مخکی زما او زما د مېړه مور او پلار مړه شوی وو، زما مېړه همیشه دا هیله لرلې چی یو څوک پر هغه باندی حکومت وکړی، او زه په دې ډېر شرم محوسوم چی هغه ما تر ځان لوړه بولی او زه په دې هم ښه پوهېږم چی هغه تر هرڅه ما ښه بولی په داسی حال کی چی هغه په خبرو کی تر ما ډېر ښه دى، هغه پخپله دونیا کی تر هر چا زما ډېر عزت کاوه، یوازی عزت هم نه بلکی مینه هم او داسی مینه چی په دنیا کی ډېره کمه لیدل شوې ده، "ګورو ټهاکر" زما تر مېړه کشر و، اه! هغه څومره ښکلى و، زما سړی او هغه په کوچنیوالی کی یو ځاى لوبی کولې او له هغه وخته څخه ده خپل روح او زړه د کوجنیوالی د دې دوست په خدمت کی وقف کړی وو، ټهاکر پوهېدى چی زما سړى څومره ساده دى ځکه به یې پر هغه هر وخت پسخند واهه، هغه او د هغه ملګرو به د ساعتېری لپاره پر هغه ټوکی کولې خو هغه به چار او ناچاره برداشتولې، چی زه واده شوم ګرو ټهاکر په بنارس کی درس وایه او د هغه خرڅ زما مېړه له جېبه ورکاوه، زه اتلس کلنه وم چی هغه کلی ته بېرته راغى، په پنځلس کلنۍ کی زما یو اولاد وشو خو زه دومره ځوانه وم چی د هغه می هیڅ پروا نه کوله، زه د ټوکو ټکالو ډېره شوقی وم او یوازی د خپلو کلیوالو همزولو نجنو سره په ساعتېری پوهېدم، زوى به می یوازی هغه وخت لیدى چی زه به له مجبورۍ په کور کی پاته کېدم، د کوچنی د روزنی لپاره افسوس! ما زوى و زوکړ خو د هغه د لوبو شیان می ور برابر نه کړل، مور د هغه په زړه کی ځاى جوړ کړى و خو هغې و نه مانه، هغه د غوصې په حالت کی زه پرېښودم او زه تراوسه په دې دنیا کی د هغه په لټه یم، هغه د خپل پلار د زړه راحت و خو زما بې پروایی هغه ته صدمه ور ورسوله، هغه دا بیانولاى نشوه ځکه هغه له ازله همداسی خاموش طبیعته و، د اریانۍ خبره دا وه چی زما زوى زما له بې مخۍ سره له ما سره ډېره مینه کوله، د هغه دا خیال و چی یوه ورځ به زه هغه خامخا پرېږدم او لاړه به شم، زه او هغه چی به کله یو ځاى وو نو هغه به زما په سترګو کی سترګی را ښخی کولې او تر ډېره به یې راته کتل او زه چی به هره ورځ د رود غاړی ته تلم نو هغه به خپل نانی، نانی لاسونه د اشارې په دود خلاصول چی ما هم درسره بوزه خو د لمبېدو ګودر یوازی زما او زما د همزولو د لیدو ځاى و، د دې لپاره د کوچنی پېټى پر غاړه ګرځېدل د منلو وړ نه و، یوه ورځ چی د تورو وریځو لړۍ ټولی شوې نو خادمی ته می وویل چی هغه پر کوچنی پام وکړی او خپله د رود په لور رهی شوم، کوچنی چی زه ولیدم چی ځم نو په چیغو شو.زه چی څنګه ګودر ته ورسېدم، هلته هیڅوک نه وو، زه په کلی کی تر ټولو ښځو ښه لامبوزنه وم، رود غاړی تر غاړی ډک و، ما ور ټوپ کړل او په لامبو سره د رود منځ ته رسېدلې وم چی د رود له غاړی می یوه چیغه واورېده: " موری!" ما چی سترګی ور واړولې او ومی کتل، زما زوى د ګودر په ځینو کی را تا کېدى، ما د درېدو ورته وویل، په زوره په زوره چیغی می پر ووهلې خو هغه په خندا او داسی حال کی چی ماته یې نارې را وهلې مخ په وړاندی راروان و، زما پښې او لاسونه له وېری مړه شول، ما سترګی پټی کړې او چی بېرته می خلاصی کړې نو په ځینو کی زما د زوى چیغی د ابد لپاره چوپی شوی وې، زه د رود غاړی ته راغلم، هغه می له اوبو څخه راوکیښ او پر اوږو می را واخیست خو هغه یخ پخ شوى و، یو وخت هغه زما ارمان درلود خو اوس زه د هغه ارمان لرم، کومی ستونزی چی زما سړی زغملی دی په هغه یوازی خداى پاک(ج) ښه پوهیږی، که هغه ماته زما د کړو ښه سزا راکړې واى نو دا به زموږ د دواړو لپاره ښه واى خو هغه خاموش و. په کومو ورځو کی چی زه د هغه په غم کی په لېونتوب وم نو "ګوروټهاکر" بیا راغى، له دې ځلی زما خاوند د هغه د استعداد له امله تر پخوا څو چنده ډېر د هغه عزت کاوه او د هغه په موجودګی کی به یې خبری لا نه کولې، پر هغه باندی د ګوروټهاکر وېره لوېدلې وه، زما خاوند ګوروټهاکر ته وویل چی هغه ماته تسلی راکړی، هغه پر ما باندی د مقدس ویدونو منتر ووایه، هغه منترو زما پر زړه باندی هیڅ اثر و نه کړ خو هغه ژبه ډېره اغېزمنه وه چی دا توری په ادا شوی وو.ما د ګروټهاکر په رنګ کی خداى وموند، هغه به هره ورځ سهار زموږ کور ته د ډوډۍ خوړلو لپاره راتلى، زه چی به څنګه راویښېدم نو د هغه د ډوډۍ په فکر کی کېدم، زما مېړه چی ولیدم چی زه د هغه ډېر عزت کوم نو هغه به زما ډېر عزت کاوه، همداسی زموږ د ؟وند پنځه کلونه تېر شول خو د پردې تر شا نور څه روان وو چی ما نشواى معلومولاى خو زما زړه هغه کشف کړل، د پسرلی په یو سهار ګوروتهاکر تر لمبېدو ورسته کور ته بېرته روان و جی د آم تر یوې ونی لاندی ما او هغه سره مخامخ شوو، هغه ټوال پر اوږه اچولى و او په سنسکرت باندی یې یو شعر زمزمه کاوه، زه ټوله لنده وم او کالی می ټول پر بدن باندی نښتی وو، د هغه په لیدو زه ډېره وشرمېدم، هڅه می وکړه چی ژر ځان وباسم خو هغه زما نوم واخیست.زه سره کوچنۍ شوم او وشرمېدم، هغه په ما کی سترګی ښخی کړی وې او ویې ویل:
"ستا بدن څومره ښکلى دى"ماته داسی محسوسه شوه لکه د مرغیو یوه دنیا چی زما د سر پر ښاخ چڼیږی او ټوله ښاخونه له ګلونو ډک دی او داسی راته ښکاره شوه لکه مځکه ّاسمان او هر شى چی د خمار او خوښۍ په حال کی دی، زه نشم ویلاى چی کور ته څنګه ورسېدم خو دومره پوهېږم چی هغی کوټې ته ننوتم چی موږ د دیوتا عبادت په کی کوو خو کمره خالی راته ښکاره شوه، زما د سترګو په وړاندی هغه وړانګی په نڅا وې چی ما له لمبېدو څخه وروسته د راتلو پر مهال د ّام د ونی تر سیوری لاندی لیدلی وې.ګوروټهاکر په هغه ورځ د خپلی ډوډۍ د وړلو لپاره راغى او زما پوښتنه یې وکړه، زما مېړه زما پسې ډېر وکتل خو پیدا یې نه کړم.نه پو هېږم چی هغه ورځ څنګه تېره شوه او د شپې چی ما خپل مېړه ولید چی ویده و نو زه په پټه د هغه پښو ته نژدې پرېوتم، یو ځلی هغه پښې کش کړې او هغه زما له سینې سره ونښتې.سهار چی زما مېړه راویښ شو نو زه هغه ته نژدې ناسته وم، د کړکۍ دباندی له ښاخونو څخه د شفق سرخی راښکاره شوه تر اوسه لا وختی و، کاغیو شور نه و جوړ کړى، زه ټیټه شوم او پخپل تندی می د خپل مېړه پښې مچ کړې، هغه جګ کښېناست او په حیرانۍ یې ماته وکتل، ما ورته وویل:
"ما اراده کړې ده چی دنیا پرېږدم، نوره زه ستا نه یم، زه باید ستا کور پرېږدم"ښایی زما مېړه تر اوسه خوب لیدى، هغه یو تورى هم له خولې راو نه ایست، ما ورته ویل:
"زما په خبره ځان پوه کړه، ته اوس یو بل واده وکړه او زه له دې دنیا څخه رخصتېږم"زما مېړه وویل:
"تاته دا د لېونیانو خبری چا در زده کړې؟ تاته چا وویل چی ته دنیا پرېږده؟"ما ورته وویل:
"زما ګوروټهاکر"زما مېړه په حیرانۍ وویل:
"ګوروټهاکر؟ هغه تاته دا نصیحت کله وکړ؟"ما ورته وویل:
"تېر سهار چی زه له روده څخه بېرته راتلم" د هغه اواز ولړزېدى، مخ یې را واړوه، زما په څېره کی یې سترګی ښخی کړې او را څخه ویې پوښتل:
"هغه تاته دا ولی وویل؟"ما ورته وویل:
"زه نه پوهېږم، له هغه څخه پوښتنه وکړه ښایی هغه دی وپوهوی"زما مېړه وویل:
"د دنیا پرېښودل ممکن دی ولی چی انسان پکی اوسی، ته هیڅ ضرورت نه لرې چی زما کور پرېږدې، زه له ګوروټهاکر څخه په دې اړه پوښتنه کوم"زما مېړه چوپ و او په تیاره کی پر فرش باندی ناست و، کله چی څه رڼا شوه نو هغه ماته وویل:
"راڅه چی ګوروټهاکر ته ورشو"ما په داسی حال کی چی لاسونه می سره یو څاى ورته ونیول هغه ته وویل:
"زه به نور هیڅکله له هغه سره ونه وینم"هغه زما په سترګو کی سترګی راواچولې، ما له شرم څخه سترګی کښته کړې، هغه له دې وروسته هیڅ ونه ویل، زه پوهېدم چی هغه زما د زړه خبره درک کړې ده، په دې غملړلې نړۍ کی دوې هستۍ داسی وی چی هغوئ له ما سره مینه وکړه، زما زوى او زما خاوند، هغه مینه زما هر څه وو، له دوئ دواړو څخه یوه زه پرېښودم او بل ما، نور به زه له صداقت څخه کار اخلم یوازی له صداقت څخه"عابده زما پر پښو راپرېوته، پورته شوه او بیا راپرېوته او لاړه.

(د ناوې بنګړی) پرلپسی ۱۶ برخه

 

تیندک

انتون چیخوف/روسیه هغه له یوې میانه کورنۍ څخه و، میاشتنى عاید یې سل "روبله" و، او نژدې همدومره یې کورنى خرڅ و، ژوند یې خوښ او ډاډه تېرېدى.د ماښامنۍ تر خوړلو ورسته هغه ورځپاڼه راواخیسته، په څوکۍ کی کښېناست او پاڼی یې سرسری، سرسری واړولې، د هغه ښځی "ماشا" چی د ډوډۍ لوښی راټول کړل نو ناڅاپه یو څه وریاد شول:
" اوه، الونه! زما خو بیخی له یاده وتلی و"
"څه دی له یاده وتلی و؟"الون د ښځی څېرې ته ځیر شو:
"خیر دى؟"
"ما د لاټرۍ یو ټکټ رانیولى و"ماشا له یوې پیکه مسکا سره وویل:
"نن د هغې قرعه اندازی شوې، زما بیخی له یاده ووتل چی ورځپاڼه وګورم، ته د لاټرۍ نتیجه وګوره، کېداى شی له دې ځلی زما انعام راوتلى وی"
"ته بې ځایه هره میاشت پیسې بربادوې"آلون ماڼېجن غوندی وویل:
"پخوا دی کله انعام راوتلى و چی اوس به راووځی"
"ته خو لمبر وګوره!"ماشا خپه غوندی وویل:
"څه معلومه ده، که له دې ځلی زما ټکټ په پچه کی وتلى وگ
"لمبر یې څه دى؟" الون مسکى شو.
"پرلپسې شمېره یې نهه، څلور، نهه، نهه او د ټکټ لمبر شپږویشت دى"ماشا لوښی پورته کړل پخلنځی ته لاړه، آلون له لاټرۍ ماټرۍ سره نه دلچسپی لرله او نه یې هم پر دې کیسو باور درلود.کله چی هغه د خپل مطلب خبرونه ټول وویل او نور داسی څه پاته نشول چی هغه یې وګوری نو یې د لاټرۍ د نتیجې پاڼه راواړوله، "پرلپسې شمېره نهه،څلور،نهه،نهه" د هغه چی پر انعامی لمبرانو څنګه سترګی ونښتې نو تکان یې وخوړ،"ایا ماشا همدا لمبر راښولى و؟" د الون زړه په دربی شو، یو ځل بیا یې انعامی لمبر په غور وکوت، د هغه سترګی له بې باورۍ څخه رډی، رډی راوختې، د دې لپاره چی خپل ځان یې ډاډه کړى وی پر ورځپاڼه ور ټیټ شو چی خپلی سترګی خو به یې نه تېر باسی؟
له لمبر سره څنګ ته د یو لک روبلو انعام لیکل شوى و، الون د دې لپاره چی د یو لک روبلو له شمېرې یې سترګی اړولی وی د خپل ځان د راپورته کولو هڅه وکړه خو بدن یې داسی وچ کلک ورته ښکاره شوه لکه ډبره شوى چی و او په هره شېبه کی چی یې د ماتېدو وېره وه، هغه اوږده سا واخیسته، سر یې راپورته کړ او یو دم بېرته پر ورځپاڼه ور کوږ شو، هغه ته داسی وایسېده لکه معېده چی یې وچه شوې وه او سږی یې دومره پړسېدلی وو چی که یوه شېبه هم دغه زېرى له ماشا څخه پټ کړی نو هغه به درز وهی:
"ماشا!"هغه له خوشالۍ څخه په لړزېدلی ږغ چیغه کړه:
"پرلپسې شمېره نهه،څلور، نهه، نهه په ورځپاڼه کی راغلې ده"ماشا هورې نژدې ولاړه وه، سترخوان یې ټولاوه، د الون د دې نابلده ږغ په اورېدو یې تکان وخوړ، سترخوان یې له لاسه ایله شو او مځکه ټوله په چټله شوه، د هغې بڼه والوته او چی ځان یی کنترول کړ نو سترګی یې غټی، غټی راوختې او بې باوره الون ته ځیر شوه، لکه الون چی له هغې سره ټوکی کولې:
"ایا ته جدی یې؟"دا چی الون پرلپسې ورځپاڼی ته ځیر و نو هغې یو ځل بیا تکان وخوړ او د الون غوندی پر هغې هم د خوشالۍ یوه داسی څپه راغله چی نژدې وه زاره یې چاودلې واى:
"الونه! ټوکی خو به نه کوې؟گ"الون بې سېکه غوندی وویل:
"پرلپسې شمېره خو همدا ده..."
"او د ټکټ لمبر یې؟" د ماشا ږغ هم بدل شو.
"د ټکټ لمبر یې څه دى؟" هغې یوازی دومره وکولاى شول چی شونډان وښوروی، داسی معلومېدل لکه توری چی د شونډانو پر ځاىستونی ته ننوتلی وو، پر هغه باندی د هیجان څپه راغله د هغه سور مخ ماشا په دې باوری کړه چی هغه ټوکی نه کوی، هغې په چیغه وپوښتل:
"کوم انعام راوتلى دى؟ دویم، دریم که...؟"
"د یو لک روبلو؟"
"کراره ږغېږه" الون پر خوله لاس کښېښود او هغه یې چوپ کړه.
"ته چیغی ولی وهې؟"
"اوه! الونه" ماشا الون ته په غوږ کی وویل، هغه په دې کی پاته راغله چی خپله خوښی قابو کړی، کله چی کوټې ته ولاړه نو په نڅا او ګډا یې ږغ پورته کړ:
"ما انعام ګټلى دى، د یو لک روبلو انعام می راوتلى دى!"
"انعام یوازی ستا نه دى" داسی ښکارېدل چی د الون ږغ د ماشا احساساتو لاندی کړ، هغه ته غوسه ورغله خو د وخت د نزاکت له احساس سره یې ځان ژر بېرته قابو کړ او په داسی حال کی چی حواس یې الوتی وو، وویل:
"انعام زموږ په دواړو دى"
"موږ دوه ولی یو؟ یو، یو د یوه زړه دوه بدنه یو"الون تر ډېره دغه هڅه کوله چی ماشا ته د خپلی مینی باور ورکړی، بیا چی یې کله د ماشا پر څېره یوه شوخه مسکا ولیده نو خړ یې وموسل.
"انعام بې له شکه چی زموږ دواړو دى" ماشا د الون پر اوږه خپل سر کښېښود او ویې ویل:
"موږ دوه نه یو، یو، یو"
"ماشا له دې ورسته به موږ یو نوى ژوند پیل کړو" الون د احساساتو سمندر له ځان سره ډېر لیری یووړ:
"موږ ریښتیا هم یو، یو او همېشه به همداسی یو، یو" د هغه لاس ورو، ورو خپله د ماشا له اوږې څخه څنګلی ته ښوى شو او بیا د هغه لاسونو او شونډانو د خپلی ښځی پر بدن باندی د یوالی یوه نوې ژمنه ثبت کړه.ماشا سترګی وموږلې او په پټو سترګو یې د الون حق ومانه:
"زه ستا یم، زما هر څه ستا دی، یو لک روبله هم ستا دی"
"په پنځوسو زرو روبلو به موږ یو ښه کور واخلو" الون خپلی نااسوده غوښتنی حس کړې.
"زه به یو شانداره کور واخلم او غواړم چی یو نوى موټر هم رانیسم، په لسو زرو روبلو به د نړۍ سیل وکړم او پاته پیسې به په بانک کی کښېږدو له هغه به یوه میاشنۍ مناسبه ګټه راته راځی"ماشا په خوښی سره وویل:
"زه هم همداسی غواړم" بیا هغې په خیال کی د یو لک روبلو نوټونه وشمېرل، په هغو یې لوبی وکړی، او خپلی داسی کوچنۍ، کوچنۍ غوښتنی یې تر سره کړې، چی هغه تر اوسه یوازی د پیسو د نشتوالی له امله محرومه ورڅخه پاته شوې وه.
"هو ریښتیا موږ یو ښه کور ته اړتیا لرو، او شتا دویمه غوښتنه هم زه تایدوم ځکه د ښه کور لپاره یو موټر هم ضروری دى، په لسو زرو روبلو به موږ د نړۍ سیل وکړو، زما خپله له ډېره وخته زړه و چی د "ټیولا" او "اورېل" تکی شنې سیمی ووینم، پاته پیسې به په بانک کی کښېږدو چی میاشتنى عاید ورڅخه پرې کړو"له څو شیبو چوپتیا ورسته ماشا یو ځل بیا له ځان سره د خیالونو نړۍ ودانه کړه او ویې ویل:
"موږ به د ټولی نړۍ سیل وکړو، نیاګر ته به لاړ شو، د روم سیل به وکړو، بس ټوله ژوند به عیشونه کوو، عیشونه"الون په خیال کی د پاریس په سیل وتلى و، یوه نازنینه پېغله مخامخ ورته ناسته وه او په مسکا یې هغه ته جام وړاندی کاوه چی په دې کی هغه د خپلی ښځی ږغ واورېد او تکان یې وخوړ، داسی ورته ښکاره شوه لکه په اوبتل کی چی چاودنه وشوه او اوبتل مخ په ډوبېدو شو، هغه یو دم خپلی ښځی ته وکتل خو د ماشا شونډان نه ښورېدل، الون یو ځل بیا په خپلو خیالونو کی والوت، له دې ځلی د هغه د خیالونو بېړۍ په "میامی" کی لنګر شوه، په میامی کی تر یوې رنګینی چترۍ لاندی د نیمه بربنډو پېغلو د شباب له لمر څخه هغه د خپلو خوښیو درد ټکوراوه، هغه یو شتمن سړى و، هیڅ پرېشانی یې نه وه او میامی ته یوازی د سیل لپاره راغلى و.هغه قدم واهه او مخ ته یې له یوې پسې بله ښکلې کږه وږه تېرېده، ټولی د هغه د یوې اشارې په تمه وې خو الون څېره جدی نیولې وه او هره یوه یې ردوله، نن ورځ هغه ډېر محتاط و، هغه د خپل ذوق د رانیولو وس درلود، انسان چی د ساعتېری د رانیولو وس ولری نو ذوق به یې نخرې ولی نه کوی؟ د هغه ذوق هم خپل ناز کاوه خو بیا مخکی تر دې چی هغه له یوه په زړه پوری بدن څخه راتاو شی هغه د ماشا ږغ واورېد، میامی یو ځل بیا د هغه د خوبونو جزیره وګرځېده او د ځوانۍ له اوره د سرو زرو غوندی ویلو شوو بدنونو ځاى یوې بې ډولی او بدرنګی ښځی ونیو، الون یو سربېرن نظر پر هغې ناموزونی ښځی واچاوه، هغې د یو لک روبلو په اړه یو څه ویل، د یو لک روبلو په یادونه کی یو عجیب جادو پروت و، ځکه یوه شېبه ورسته بیا الون د اټالیا د یوه ستر هوټل حمام ته ورسېد، یوې نیمه بربنډی پېغلی په خپلو قلمی ګوتو د هغه د بدن ستړیا ایستله، او هغه د مدهوشۍ په حال کی و، چی په دې کی یو دم یو زیږ خو اشنا ږغ د هغه ټولی هیلی د حمام له فرشه ووهلې، د هغو نازکو ګوتو ځاى چی د هغه بدن یې تخنوى یو زېږ لاس ونیو:
" زه هم له تا سره ځم" ماشا د هغه له جذباتو څخه ناخبره په خوبولی لهجه وویل:
"زه هم غواړم چی د نړۍ سیل وکړم او عیش و عیشرت وکړم"
"عیش؟!" د ماشا دا تورى پر الون داسی ولګېد لکه یو چا چی هغه له اسمان څخه پر یوه شګلنه مځکه راوغورځاوه.
"ماشا ته غواړې چی څنګه عیش وکړې؟ د عیاشۍ په مانا ته پوهېږې؟ الون تر ژبی لاندی وویل او بیا یې په تعجب د ماشا د څېرې د لوستلو هڅه وکړه، د هغه عصاب خراب شول، هغه ته داسی محسوسه شوه چی د هغې سترګی هم هغه رنګه خوبونه وینی لکه د ده په سترګو کی چی نغښتی دی، دې خوبونو هغه ته نوى ژوند وربخښلى و، خو همدا خوبونه چی د ماشا سترګو ته ولېدل نو یوه ډارونکې بڼه یې خپله کړه، د الون وینه په جوش راغله، د هغه په سترګو کی د خیالی کردارونو جنس اوښتى و، د الون په خیالونو کی د ښکلو پېغلو ځاى هډورو ځوانانو نیولى و "ته غواړې چی څنګه عیش وکړې؟" د الون زړه و چی د زړه په زور سره چیغه کړی او خپله ښځه یوه کلکه څپېړه ووهی، بیا یې تر مرۍ ونیسی او پوښتنه ورڅخه وکړی چی "ووایه ته غواړې چی څنګه عیش وکړې؟"د الون له زړه څخه یوه لویه چیغه پورته شوه خو تر شونډانو لا نه وه راغلې چی بېرته ورکه شوه، دې وېری چی یو لک روبل به یې له لاسه ووځی د هغه غوسه ور سړه کړه او هغه یې خاموش کړ، ماشا اوس د هغه لپاره یوازی ښځه نه بلکی د یو لک روبلو چک هم و، او الون د یو لک روبلو له زور څخه ښه خبر و، ماشا ته په غوسه کېدل دا مانا درلوده چی هغه د یو لک روبلو څخه د همېشه لپاره ځان محروموه، او خپل خوبونه یې ټول په اوبو لاهو کول، هغه نه غوښتل چی خوبونه یې په اوبو لاهو شی، ځکه یې نو دا غوسه وزغمل.له دې ځلی د هغه خوب تر "سینټ مارټن" پوری محدود پاته شوو هغه د یوې لوې ماڼۍ په تالاب کی لامبو وهل او په کټ، کټ یې خندل، د هغه دوو اولادونو یوه زوى او لور هم له هغه سره په لوړ اواز خندل، الون له دوو اولادونو سره مینه لرله مانا داچی هغه په ښار کی یو لوى کور هم پیدا کړى و او د دوو اولادونو ارمان یې هم پوره شوى، بیا چی کله له لامبو وهلو او ډېری خندا څخه ستړى شو او له تالاب څخه راووت نو یوه ښځه په داسی حال کی چی تودې چاى او برګر یې په لاس کی وو، هغه ته مسکۍ ولاړه وه، دا ماشا وه، الون تکان وخوړ، خو خوب یې دړی وړی نشو، په دویم وار هغه د یوه خوشحاله او مطمین سړی غوندی د سمندر پر غاړه قدم واهه، د هغه نوکرانو شاوخوا منډی ورسره وهلې، د الون زړه و چی څو شیبې قدم ووهی، بیا د خپل ګاونډی کور ته لاړ شی، هلته د تاش یا شطرنج یوه لوبه وکړی او یو څه بانډار وکړی خو بانډار یې لا نه و شروع کړى چی ماشا یو ځل بیا د هغه خوب دړی وړی کړ، هغې په لوړ ږغ هغه ته ویل:
"چیری ورک یې؟"
"هیچیری نه، هیچیری هم نه"
"تا زما د پوښتنی ځواب ولی نه راکړ؟گ" ماشا یو څه ماڼېجن غوندی وویل:
"ښه، راته ووایه تر ټولو مخکی ته ما چیری بیایې؟ زه هم غواړم چی له تا سره فرانسه، اټالیا او هند ووینم" ماشا سترګی پټی کړې، الون هغې ته هیڅ ځواب ور نه کړ، هغه په دې اړه هیڅ ځواب نه درلود، هغه هیڅ هڅه نه کوله چی له خپلی ښځی سره په سیل ووزی، هغه کوچنى نه و، په دې ښه پوهېدى چی له خپلی ښځی سره تفریح نشی کېداى، دې خیال چی هغه به له خپلی ښځی سره یو ځاى په سیل وځی د هغه پر بدن یوه سړه څپه راوسته، هغه سترګی پټی کړې او هڅه یې وکړه چی دغه خیال له ذهن څخه وباسی خو هغه په دې کی پاته راغلى، بیا هغه د زړه په سترګو ولیدل چی ماشا په هر سفر کی له هغه سره ملګرې ده، له هغه سره له شیانو ډک صندقونه او غوټی دی، هغه د نوکر غوندی د ماشا شیان را اخیستی دی او ماشا په وار، وار سره په دې یادونه سفر بد خونده کوی چی پر سر می درد دى، الون د اورګاډی په هر سفر کی د یوه کوچنی پالنه کوی، دویم کوچنی د ماشا په غېږ کی بغاری جوړی کړی دی، اور ګاډى چی به هر ځاى تم شو نو ماشا به هغه ته ترماس په لاس ورکړ چی له یو هوټل څخه د کوچنی د شیدو جوړولو لپاره تودې اوبه راوړه، الون په هر تم ځاى کی د یو لالهانده پلار غوندی اېخوا دېگخوا منډی وهلې، کله به هغه د بسکټ پسې منډی وهلې کله به یې د ډوډۍ پسې، له هر سفر ورسته به یې د ماشا له طنزه ډکی خبری اورېدې چی تا له هغه ښځی سره خبری ولی وکړې؟ تا هغه نجلۍ ته دومره په ځیر ولی کتل؟ له دې خیال سره د الون ټولی هیلی مړاوی شوې.
"ارمان چی د لاټرۍ ټکټ زما واى؟" الون سړه سا وایسته او خپلی ښځی ته ځیر شوو ماشا هغه ته یوه بدرنګه او نابلده ښځه و ایسېده، " زه به له تا سره هیڅ کله سفر ونه کړم" الون له ځان سره وویل: "له تا سره یو ځاى به زه عیاشی څنګه وکړم؟" د هغه زړه و چی خپلی ښځی ته ووایې چی عیاشی همېشه یوازی کېداى شی او یوازی نارینه حق لری چی عیاشی وکړی، په تفریح کی ښځه له ځان سره ملګرې کول دا مانا لری چی نارینه پر ځان د عیاشۍ هر ور بند کړی.ماشا هغه ته یو څه وویل خو هغه وانه ورېدل، په دې وخت کی هغه یوازی هغه خبری اورېدې چی هغه له ځان سره کولې او هغه خبری هم ورو، ورو بد خونده کېدې.له دې ښځی سره د پاریس په شاهانه هوټل کی تم کېدل څه مانا لری، زه به د دې بې ډولی ښځی په واک کی یم، پر دې به هم هغه نیوکه کوی چی زه ولی دباندی وزم، زه به هر ځاى له دې سره یو ځاى یم له دې سره یو ځاى هیڅ د عیلشۍ ځاى ته نشم تلاى، په یو هوټل کی د ښځی تر مرییتوب خو دا ښه ده چی په همدې کور کی پاته شم، دلته زه د دې امیر یم، په کور کی دا له ما څخه دا پوښتنه نشی کولاى چی زه چیری ځم یا چیری تللى وه، په دې کور کی چی هرڅومره دیغ یم، لږ تر لږه په عزت خو یم، دلته زما په زړه کی د امید یو څرک شته چی یوه ورځ به لا د عیاشۍ شېبې راشی او یوه ښکلې پېغله به زما په ژوند را ګډه شی چی زه ماشا هیڅ ورڅخه خبره نه کړم.
"څه چورت وهې؟گ" ماشا بیا هغه له چورتونو څخه را وایست:
"چیری ورک یې؟"
"هیچیری هم نه" د الون پر څېره یوه پیکه مسکا وغوړېده، هغه په ځیر ماشا تر نظر تېره کړه، ماشا یو وخت ښکلې وه خو اوس د هغې په بدن کی د الون لپاره هغه جاذبیت نه و پاته چی الون خپل ځان پر خرڅ کړى واى او یوازی د یو لک روبلو لپاره تر خپلو غوښتنو تېر شوى واى.دا ښځه به هیڅکله ما پرېنږدی چی زه یوازی "نیپلز" ته لاړ شم، دا خو ما تر "کیلن" پوری لا هم یوازی نه پرېږدی، سره له دې چی هغه نه غوښتل په زړه کی یې نفرت پیدا شو، هغه فکر کاوه چی ماشا څنګه یو لک روبله تر لاسه کړی نو بیخی به بل مخ شی، خپلی پیسې به قلف کړی او له ما څخه به تېر ټول کساتونه واخلی، د دې لپاره چی ما وځوروی له خپلو دوستانو سره به ښه پیل کړی، د ماشا د دوستانو په اړه چی هغه څنګه سوچ وکړ نو پر ذهن یې پرلپسې ګزارونه پیل شول، د ماشا له ورور، خور، اکا، خاله، عمه او ماما څخه د الون ډېر بد راتلل، هغوئ یې له خپله کوره منع کړی وو، الون له ځان سره فکر وکړ چی "د ماشا د یو لک روبلو د ګټلو خبر چی هغوئ واوری نو زما پر کور به یرغل راوړی" د ماشا له ځینو دوستانو څخه د الون دومره بد راتلل چی ّان د هغوئ مخ یې هم نه غوښتل چی ویې وینی، هغه د ماشا له مور څخه هم ډېر بېزاره و، هغه پوهېدى چی که ماشا د یو لک روبلو څښتنه شی نو هغه خپل کور ته د هغې د دوستانو مخ نشی ډب کولاى.اوف خدایه! الون داسی محسوسه کړه چی سر یې د چاودېدو په حال کی دى، هغه سر په دواړو لاسونو ونیو، سره له دې چی سترګی یې پټی وې هغه لیدل چی د ماشا دوستانو د هغه پر کور یرغل راوړى دى، هغوئ بې ځایه، بې ځایه خاندی، د هغه پر بې مانا خبرو ملنډی وهی، د هغه سپکاوى کوی، هغه له هغو کسانو سره ناست دى ډوډوۍ خوری چی نفرت یې ور څخه کېدى، دا یو ډېر بد حالت و، الون تر دې مرګ غوره باله چی د ماشا قریبانو ته سر ټیټى وی، د ماشا خپلوانو له هغه سره وړ چلند نه و کړى، دا یوازی ماشا وه چی د هغوئ صفتونه به یې کول، پر دې به د دوى دوو تر منځ اکثره سره شخړه وه او پاى به همېشه د الون په ګټه او د ماشا په تاوان تمامېدى.تر یو لک روبلو راوتلو ورسته خو هیڅ امکان نه لری چی ماشا دی چوپه پاته شی، نه یوازی داچی هغه به پر ده جابیره شی بلکی دى به هم د خپلی خسرګنۍ ستاینی ته اړ کړی او پر هغه به یو دایمی عذاب نازل شی، د خسرګنۍ د خپلوانو عذاب!، "نه، نه" الون ولړزېدى، "یوازی د یو لک روبلو لپاره زه خپل ژوند نه بربادوم" له دې پرېکړی څخه الون یو عجیبه سکون تر لاسه کړ، د هغه پر شونډانو یوه پیکه مسکا وغوړېده.
"ولی خاندې؟" د ماشا پر شونډانو هم مسکا وغوړېده.
"ستا پر معصومیت او سادګی خاندم" الون ماشا په غېږ کی ونیوه.لږ ورسته الون په جدی لهجه وویل:
"ماشا بخښنه غواړم، ستا هیڅ انعام منام نه دى راوتلى، ما ټوکی درسره کولې، د هغه ټکټ لمبر چی انعام یې ګټلى شپږویشت نه شپږڅلوېښت دى" الون چی دا جمله ادا کړه نو لکه یو لوى پېټى چی یې له اوږو لیری کړ، هغه خپل ځان ډېر سپک او حوسا حس کړ.د ماشا پر څېره ناامیدی وغوړېده:
"ته داسی ټوکی ولی کوې؟" ماشا څو شیبې خپه شوه:
"که پر ما له خوښۍ څخه د زړه دوره راغلې واى؟ او مړه شوې واى، نو؟"
"ها، ها... ها" الون د زړه له اخلاصه وخندل او بیا د خپلی خپه شوی ښځی په پخلاینه بوخت شو، ماشا ډېره ژر پخلا شوه او لږ وروسته په ژور خوب ویده شوه.الون ته هم خوب ورتلى، نور د هغه پر ذهن کوم فکر نه و خپور، هغه چورت واهه چی د هغه معصومی ښځی له پنځلسو کلونو څخه هغه ته د مجازی خداى په سترګه کتلی، له هغه سره یې د اطاعت ژوند تېر کړى دى، د هغه پر ریښتیا او درواغو یې په پټو سترګو باور کړى، ماشا به هیڅکله دا فکر هم نه کوی چی نن الون د خپل ژوند تر ټولو لوى درواغ وویل، هغه ورځپاڼه ټوټې، ټوټې کړه او په چټل دان کی یې واچول.د الون خیال ریښتیا وختى، سهار د ماشا نه لاټرۍ په یاد وه او نه یې هم انعام په فکر کی وروګرځېدى، هغې الون ته سهارنۍ وروړه او د هغه د رخصتولو لپاره په وره کی ودرېده، هغه تر هغو مسکۍ وه او خپل سړی ته یې لاس ښوراوه، تر څو هغه له سترګو پناه شو.

(د ناوې بنګړی) پرلپسی ۱۵ برخه

 

پوروړى

سویتوزاز کوروچ/هرزوګوینا ما له هغه سره د سفر پر مهال و پېژندل، موږ دواړو په یوه سراى کی شپه تېره کړه او منزل مو هم یو و، هغه د هیواد یو نامتو سړى و، ما له هغه سره په دې ملګرۍ ویاړ احساساوه، د هغه نوم په ټوله هرزیګوینا کی انګازه کېده.موږ دواړو څنګ پر څنګ سفر کاوه زه پر یوه غوره آس سپور وم، د آس د غوره والی دلیل دا و، چی زه هغه څو ځلی غورځولى وم او عموماً ما هغه آس ډېر غورځوی چی ډېر غوره وی، زما آس په داسی حال کی چی سینه یې له غروره را ایستلې وه او غاړه یې آسمان ته نیولې وه، په شاهانه پرتم سره تګ کاوه.زما د سفر ملګرى په پیل کی ډېر چوپ و، هغه پر خپله سپینه آسپه سپور و، او څلور پنځه نور باری آسونه هم ورسره وو، پر هغوئ توبرې پرتې وې خو بار پرې نه و.هغه یو ځواکمن سړى و، جګه ونه آرته سینه یې لرله، سره له دې چی هغه په عمر پوخ و، خو روغتیا یې حالت یې بیا هم حیرانوونکى و، هر چا به په آسانۍ سره دا اټکل کاوه چی په زلمیتوب کی به هغه څومره شاړ پاړ و، هغه خپلی دودیزی جامې اغوستی وې، چی ښکلی طلایی تڼۍ په کی ټگک وهل شوی وې او پر تندی یې یو برېښېدونکى ورېگښمین دسمال تړلى و، د دسمال څنډو له دواړو خواوو د هغه پر سینه ټالونه خوړل، د هغه کړه وړه، جامې او دبدبه دا هرڅه دومره په زړه پوری وو، چی سره له دې چی ما غوښتل ورته وګورم، ورته کتلاى می نه شول، د هغه د دبدبې له امله ما له هغه سره په خبرو کی شرم احساساوه.د هغه نوم "ډیکو مراووچ" و، د هغه په اړه ډول، ډول کیسې مشهوری وې، د مېړانی او ځیرکتیا یې خورا زیاته انګازه خپره وه، هغه د خپلی قانون ماتوونکی مبارزې له امله تر لیری، لیری پېژندل کېدى، هغه یو ډېر ځیرک سړى و، د هرزیګوینا یوه لویه سیمه یې په وېره کی اچولې وه، موږ دواړو د نابلدو غوندی په چوپه خوله سفر کاوه، دې چوپتیا زه ډېر ځورولم، د چوپتیا د ماتولو لپاره ما له هغه څخه وپوښتل:
"وروره! له تا سره دا دومره آسونه د څه لپاره دی؟ پر دوى خو کوم بار هم نه شته"
"شیان می ښار ته وړی و او اوس له هغه ځایه تش را روان یم"
"شیان دی د یو چا لپاره وړی وو، که سوداګری کوې؟"هغه ماته رډو رډ وکتل، لکه زما پوښتنی چی خوند ورنه کړ، زه ډېر پریشانه شوم، څو شېبې وروسته هغه ځواب راکړ:
"ما دغه شیان د ارواښاد علی میویاګچ د کورنۍ لپاره وړی وو"ما په حیرانتیا هغه ته وکتل، ځکه علی میویاګچ د هغه د دښمن نوم و، زما له خولې څخه بې واکه ووتل:
"ته د هغه کورنۍ ته د سامان وړلو لپاره ورغلى وې؟!"
"هو! ځکه چی زه د علی میویاګچ پوروړى یم او د هغه د یوه درانه پور تر پېټی لاندی یم"هغه سر ټیټ کړ او آسپه یې پر غاړه په چلاخه ووهله، آسپه له مخکی لا تېزه روانه وه، اوس نو هغه د برېښنا په سرعت سره پر مخ ولاړه، په ما کی د نورو پوښتنو توان نه و، د آس جلو می ایله پرېښود، او په داسی حال کی چی سندره می زمزمه کوله، له هغه سره څنګ پر څنګ روان شوم، اوس می یاد نه دی، چی ما کومه سندره زمزمه کوله، لکه چی زما سندری خوند ورکړ، هغه تګ ورو کړ او ماته په ځیر سره غوږ شو.
"په لوړ آواز ووایه"هغه له ما څخه غوښتنه وکړه، ما هم سندره اوچته کړه، هغه پر تندی تړلى دسمال سست کړ، دسمال یې په غاړه کی را ولوېد، "ډیکو" زما له سندری سره په خوند، خوند سر ښوراوه، لږ وروسته زه چوپ شوم، هغه را باندی ږغ کړل:
"وړاندی پسې ووایه"
"نوره می نه ده یاده"لکه چی زما ځواب هغه ته خوند ورنه کړ، هغه یو ځل بیا مخکی شو.ناڅاپه هغه آسپه وګرځوله او پونده یې کړه، اوس نو د هغه مخ له سړک څخه لاندی د ونو پر لوری و، ما ورڅخه وپوښتل:
"چیری روان یې؟"
"تر دا ونو لاندی به لږ دمه وکړو"زه هم په هغه پسی ورغلم، ونو ته چی ورسېدو، آسونه مو څر ته ایله کړل او او تر یوې شنې ونی لاندی کښېنستو، سګریټ مو ولګول، شاوخوا چوپه چوپتیا وه، یوازی د آسونو د زامو خرپى او لیری د چارتراشو ږغ و، چی زموږ غوږونو ته را تلى، لږ وروسته ما له هغه څخه و پوښتل:
"ته د علی کله پوروړى شوې؟"هغه ژوره ساه واخیسته او لاس یې وغورځاوه:
"ډېر وخت کیږی"په حیرانتیا سره می له هغه څه وپوښتل:
"ډېر وخت کیږی او پور لا پرې شوى نه دى؟"
"هو! د دې پور پرې کول ډېر وخت غواړی"هغه له خولې څخه د لوګی یو څو خوړسکی په هوا کی خوشی کړې، ماته یې وکتل او بیا په داسی حال کی چی په هوا کی یې تش نظر ځغلاوه، وویل:
"دا یوه اوږډه کیسه ده، ملګرې! او زما لپاره ډېره دردوونکې ده"په ډېر خواست می ورته وویل:
"ماته خو به یې کوې؟"هغه زما له هیلی اغېزمن شو او په خواشینۍ سره یې وویل:
"په اورېدو به یې څه وکړې؟"ما ټینګار وکړ:
"که مناسبه وی نو..."د هغه ږغ داسی ښکارېدى، لکه له یو لیری ځاى څخه چی راتلى، هغه وویل:
"تا ته به څرګنده وی، چی د ترکی واکمنو ظلم او تېری زه دې ته اړ کړم، چی داړه مار شم، موږ سربیان د ترکانو په واکمنۍ کی اړ وو، چی په خپله خاوره کی د نورو تر ظلم او جبر لاندی ژوند وکړو، موږ ته هیڅ انسانی حقوق را په برخه نه وو، آخر یو قوم او یا یو کس تر څو پوری د نورو تېرى و زغمی؟ هر ترک ته سر ټیټول او د هغه غلامی کول، زموږ لپاره ورځ په ورځ ناشونی کېدل، زه زلمى وم، هغه مهال په سربیانو کی د ترکانو پر خلاف اور مخ په زیاتېدو و، زما رنګه څو نور سرتیری هم وو، د مبارزې یووالی موږ سره یو ځاى کړی و، موږ به هر وخت له ترکانو څخه د کسات اخیستلو او د هغوى د خوږولو خبری کولې، موږ یوازی شپږ کسه وو، چی وسله مو واخیسته او په ځنګله کی پټ شوو، له ځنګله څخه به موږ په ترکانو پسې سترګی وړلې، چی څنګه به مو چانس برابر شو، نو پر هغوى به مو یرغل کاوه، فکر نه کوم چی داسی ورځ دی راغلې وی، چی موږ دی ترکانو ته په یو ډول نه یو ډول زیان نه وی رسولى، ورو، ورو زموږ انډیوالان ډېرېدل، چی څومره انډیوالان ډېرېدل هغومره زموږ حوصله لوړېدل، یوه ورځ د دې لپاره چی زوړ پور مو پرې کړى وی، د "علی میویاګچ" پر کور مو یرغل وروړ، موږ ته معلومه نه وه چی علی میویاګچ د سیمی تر ټولو یاغی ترک دى او ټول شتمن ترکان د هغه ملاتړ کوی، په دې یرغل کی د هغه د کورنۍ درې کسان ووژل شول، خو هغه خپله بریالى شو، چی ځان ژوندى وباسی، موږ هغه ډېر ولټاوه، خو پیدا مو نه کړ، موږ د هغه کور ولوټه او له لوټل شویو شیانو څخه ډک موټرونه مو خپل ځاى ته ولېږل.دا یرغل زموږ لپاره ډېر ګران پرېوت، علی میویاګچ تر موږ څو چنده ډیر جنګیالی را ټول کړل او په موږ پسې راغى، هغه موږ دې ته اړکړو چی په ځنګله او غرونو کی له ډېرو ځایونو په شا شو، موږ چی هر څومره په شا تلو، هغوئ په موږ پسې راتلل، په تېښته، تېښته کی موږ هغو غرنیو برخو ته ورسېدو، چیری چی غرڅنۍ هم نه تلې، علی او د هغه ملګری په موږ پسې را راوان وو، نور نو له دې پرته بله چاره نه وه، چی له دښمن سره د مرګ تر ګړیه و جنګېږو، د علی غوسه لوړه وه هغه له هر لوری موږ محاصره کړی وو، له موږ سره نور نه د خوړلو لپاره څه و او نه هم د څښلو لپاره، موږ له لوږی تندی او ستړیا څخه بې حاله وو او نور له ژونده نهلی شوی وو، په هیچا کی دومره همت نه وو چی د دښمن محاصره ماته کړی او ځان و باسی، موږ ټولو د مرګ تمه کوله، له ډېر چورت وروسته ما دا پرېکړه وکړه، چی باید موږ خپله وړاندی ورشو او پر دښمن برید وکړو، ما خپلو ملګرو ته وویل:وروڼو! موږ له هری خوا محاصره یو، غله او دانه هم را سره نه شته، آیا دا به ښه نه وی چی موږ خپل وار د مخه کړو او پر دښمن باندی د ټکی غوندو ور پرېرزو، یا د مېړنیو غوندی سرونه ورکړو؟ مرو خو هسی هم، نو ولی یو څو ترکان له تېغه تېر نه کړو، که چیری بخت یاری وکړه نو دا به زموږ لپاره یو ستر ویاړ وی.ملګری زما په مشورې را سره سلا شول، تر ټولو مخکی زه په داسی حال کی چی ټوپک می ښوراوه، له سمڅی را ووتم زما په تقلید نور ملګری هم را ووتل، ترکانو سملاسی پر موږ د ګولیو باران جوړ کړ، ما خپل دوه ملګری ولیدل چی ولوېدل، د تېښتی چانس نه وو زه په داسی حال کی چی ګولۍ می اورولې، مخ په وړاندی تلم، ملګری هم را سره وو سترګی می له وینو ډکی وې، هـیڅ می نه لیدل، ناڅاپه می پر شا یو کلک ګوزار احساس کړ، ورېږدېدلم، هوښ او حواس می له لاسه ورکړل.زه چی په هوښ کی راغلم نو ځان می د علی میویاګچ په کور کی و موند، زه پر یوه نرم بستر پروت وم او د علی په ګډون څو نور ترکان پر ما را ټول وو، ما چی سترګی خلاصی کړې، نو علی راټیټ شو، زما لاس یې په لاس کی ونیو.هغه په نرمه لهجه را څخه و پوښتل:
"څه احساسوې؟"ما هڅه وکړه چی کښېنم خو د دردنو شدت کښېگناستو ته نه پرې ښودم، داسی می محسوسه کړه، لکه په ملا کی چی می د دویم ځل لپاره ګولۍ و لګېده، له دې سره یو ځل بیا بې سده شوم.پوره یوه میاشت ما له مگرګ سره ډغری ووهلې، علی د یوې شېبې لپاره هم زه له پامه وا نه چولم، هغه په پوره پاملرنه او زیار سره زما پالنه کوله، هغه په خپل لاس زما ټپ مینځه او پټۍ کاوه یی، په خپل لاس یې ماته ډوډۍ راکوله، که به ما لږه ډوډۍ خوړه نو هغه به په ټینګار په ما نوره خوړله، ډېر کله به هغه زما سر پر خپلو زنګنو کښېښود او زما په وېښتانو کی به یې ورو، ورو ګوتی را تېرولی، تر څو چی ماته به خوب راغى.د هغه د دې زیار او هڅو نتیجه دا شوه، چی ما مرګ ته ماته ورکړه، بدن می په بېړه ځواکمنېده او ټپونه می سره ورتلل، تر دې چی یوه ورځ د دېوال په مرسته پر خپلو پښو و درېدم.علی هره ورځ د بڼ سیل را باندی کاوه، زه چی به کله ستړى شوم، نو هغه به د دمی لپاره تر یوې ونی لاندی کښېنولم، زما توان ورځ په ورځ ډېرېدى، کله چی یې زه ولیدم، چی مخ په جوړېدو یم، نو د علی په څېره کی خوښی په غوړېدو شوه، یوه ورځ هغه په خندا را څخه و پوښتل:
"څه حال دی دى؟ آیا دومره توان لرې چی منډه کړې او ټوپونه ووهې؟"
_"نه! اوس هم ځان لږ کمزورى احساسوم"هغه په داسی حال کی چی د ګوتو ټکان یې ایستل یوه زوروره خندا وکړه:
"ژر، ډېر ژر به بېخی جوړ شې"څو ورځی وروسته هغه خپله پوښتنه بیا تکرار کړه:
"څنګه اوس دی د منډو او ټوپ وهلو توان پیدا کړى دى؟"ما ځواب ورکړ:
"هڅه کوم"هغه یو لوری ته شو ما د علی په مخ کی ټوپ کړل، منډه می کړه او وغورځېدم، هغه له خوښۍ ډکه خندا وکړه او ویې ویل:
"د دې معنى دا ده چی ته یو مخ جوړ شوى یې"هغه زه په باغ کی پرېښودم او خپله کورته ننوت لږ وروسته چی بیرته را ووت، نو دوه ټوپکونه ورسره وو، نور د هغه د څېرې بڼه اوښتې وه او په سترګو کی یې د وږی پیشو غوندی ځلا وه:هغه په داسی حال کی چی ماته وړاندی راغى، وویل:
"ما ته د دې کړې چی ته پر خپلو پښو ودرېږې، اوس نو ته د پخوا غوندی تکړه یې لکه تر ټپی کېدو مخکی چی وې، اوس ته د دې توان لرې چی پور را ادا کړې، ته زما ډېر دروند پوروړى یې، د دریو کسانو پوروړى می یې و چی دوه پکی زما وروڼه وو"د هغه په سترګو کی وینی ډنډ شوې او کښته زامه یې و رېږدېدله.
"کله چی ته ولګېدې او بې هوښه زما په پښو کی پروت وې، نو ما هغه وخت ته ډېر آسانه وژلاى شوې، خو پر تش لاسی دښمن برید کول، د ترکانو دود نه دى، ما غوښتل چی ته روغ رمټ او غښتلى شې، نو بیا دی و وژنم، علی میویاګچ هیڅکله کوم مجبوره دښمن نه دى وژلى، ما کله کولاى شول، چی تا د بې هوښۍ په حالت کی ووژنم او پر خپله لمن داغ و لګوم"
"دا ټوپک هم زما د ټوپک غوندی دى، په دې کی هم زما د ټوپک غوندی ګولۍ شته، اوس به موږ دواړه ځنګله ته ولاړ شو او خپلی نښی به و ازمویو"زما د ژبی قلم مات شو، د پخوا غوندی له هغه سره ځوړند سر روان شوم، موږ ځنګله ته ورسېدو.هغه راته وویل:
"هملته و درېږه، چی چی ولاړ یې"او بیا مخامخ راته ودرېد.
"موږ دواړه به یو ځاى ډزی کوو"هغه ماته د جګړې چلونه را ښوول.له دې سره زما حواسو بېرته کار پیل کړ، ما ټوپک و غورځاوه او یو څنګ ته ودرېدم، علی راته وویل:
"آیا ته فکر کوې چی زه به له یوه لوری ډزی وکړم؟ او نړۍ به می پر مخ را تو کړی، چی ما یو تش لاسى دښمن و واژه، په غور واوره ته به هغه څه کوې، چی زه درته وایم، زه د دې مقابلې د پرېښوولو هـیڅ نیت نه لرم او نه هم له سیالۍ وروسته پرتا برید کوم"د هغه پر شونډو د بری موسکا خپره وه او زه غلى ولاړ وم.هغه چیغه کړه:
"ټوپک واخله! کنه نو بیا دی موږک ګڼم"زه ټیټ شوم، ټوپک می له مځکی را پورته کړ:
"دې لوری ته وګړځه"زه د هغه له امر سره سم وګرځېدم:
"ما ته نښه جوړه کړه!"ما هغسی وکړل، هغه هم د ټوپک خوله زما پر لوری کړه، هغه ډز وکړ ګولۍ په ځنګله کی تېره شوه اولیری انګازه شوه، زما یاد نه دی، چی ما ډز وکړ که نه، خو یوازی دومره می ولیدل چی هغه لړزېدلى پر مځکه ولوېد، زه په ویر او غم کی ډوب د هغه لوری ته ورغلم او هغه ته نژدې پر مځکه کښېناستم، ارمان چی هغه ختم شوى وو.له هغې ورځی راهیسی زه د هغه کورنۍ ته اوړه، ترکاری او نور شیان ور وړم، پردې سربېره میږی او وزې هم د دې لپاره و وړم چی هغوئ خپلی اړتیاوی ور باندی پوره کړی"ډیکومراووچ خپله کیسه بس کړه سر یې ځوړند کړ او د مځکی په توږلو یې پیل وکړ ما هغه ته وکتل، هغه د اوښکو د درولو ناکامه هڅه کوله، خو اوښکی یې په پرله پسې ډول تویېدلې او پر اننګو یې بهېدلې.