(د ناوې بنګړی) پرلپسی ٥ برخه

 

تورګل

ډیمن رنیان
یوازی د نوم یووالى د نفرت کوم معقول دلیل نه دى ځکه نو دا خیال یوه احمقانه انګېرنه وه چی زما یانی "جمی کولننر" له خپل حمیده جمی کولنز څخه یوازی پدې کرکه وه، چی هغه زما حمیده و.پخوا په خپل کنډک کی ماته یوازی کولننر ویل کېده، خو کله چی یو بل کولننر هم له کومه راپیدا شو نو لکه ټولو ته چی ناڅاپه وریاد شول چی زه تور پوستى یم او زما رنګ تور دى، هغه بل کولننر سپین پوستى و، د هغه له راتلو سره سم زه ټولو د یوازی کولننر پر ځاى "تور کولننر" ونومولم، زما پوست به تور و، خو زړه ته می چا نه کتل.بیا ورو، ورو هغه جمی کولنز ته "اتل کولننر" وویل شول، ځکه یو خو هغه سپین پوستى و او بل هغه د فلمی ستوری غوندی شاړپاړ هم و، د هغه سترګی رڼې او خماری وې او پوست یې صاف و، هغه یو نازک اندامه سړى و او عسکری ژوند ډېر سخت وی، د عسکرو لهجې اوڅېرې تُوندی وی، زما په خیال په دې سخت او تند چاپېریال کی نازک اندامه او ښکلى څوک نه شی اوسېدلاى، خو اتل کولننر اوسېدى، هغه له موږ ټولو څخه بېل و، د کومی شتمنی کورنۍ سر او سترګی به و، د هغه د له تلو راتلو او ناستی پاستی څخه د خانۍ څرک لګېدى، نابلده عسکر چی به هغه ولید، نو ناحقه به ورته تیارسى شو.د هغه په اړه بېلا بېلی کیسې هم کېدې، چا ویل هغه یوازی د ضد له امله په فوځ کی تشکیل شوى دى، که نه هغه د یوه شتمن سوداګر زوى دى، د هغه مور غوښتل چی دى د ملیاردونو ډالرو کاروبار ته راجلب کړی، خو د اتل کولننر له تجارت مجارت سره مینه نه درلوده، هغه غوښتل چی د ژوند تجربه تر لاسه کړی، ځکه خو یې هغه لوى پورته کښته کاروبار پرېښود او د فوځ د تشکیل فورمه یې لاسلیک کړه. زموږ لوى آمر صاحب به اتل کولننر ته دومره په مینه او زړه سوی کتل، لکه کوم شفیق پلار چی خپل شوخ زوى ته ګوری، هغه آمران چی پر کوچنۍ خبره به قهرېدل، هغوى به هم له اتل کولننر سره په نرمی مخامخ کېدل، دا هم ویل کېدل چی ځینو آمرانو د دې لپاره چی هغه د عسکری ژوند له ستړیاوو څخه وژغوری، هغه ته ویلی و، چی که چیری هغه غواړی چی فوځ پریږدی نو هغوى یې مرستی ته چمتو دی، خو اتل کولنز دا کله کولاى شواى، هغه غوښتل چی د ځانمرګی او نه ستړی کیدونکی زیارپه بټۍ کی پوخ او کنده شی.د دې خرافاتو په اورېدو، اورېدو زما غوږونه پاخه شول، د هغه پر بدن د غیر عادی ډاډ په لیدو به زما د فشار ستن پورته شوه، اتل کولنز، کولنز، اتل کولنز هر لور ته به د هغه لنډ فکره خو ښکلی او شاړپاړ ځوان یا دونه کېده، حال داچی د هغه لنډ فکره تر اوسه د توپک چلول نه و زده، زما د هغه له رنګ او سپین و سور بدن څخه کرکه کېده.اتل کولنز هم لږ او ډېر په دې پوهېدى، چی زما له هغه څخه ښه نه راځی... او بیا یوه ورڅ داسی هم راغله چی د هغه دا اندازه رښتیا وخته، هغه داسی چی یوه ورځ هغه په خبرو، خبرو کی پر ما وار وکړ، ما د هغه دغه وار ونشو زغملاى، پر هغه می ورټوپ کړ، او په نتیجه کی نژدې پنځلس سانیې پر مځکه پراته وو، رېږدېدلو، زما خطرنا کو تورو ګوتو د هغه مرۍ نیولې وه.خلکو منځګړیتوب وکړ، او کیسه پا ى ته ورسېده، خو ما هغه ته ډېر بد درب ورکړ، د دې لپاره چی که کوم بل وخت داسی حماقت وکړی، نو پرېږدم یې نه، ترڅو، څو میاشتی ماته زامه ونه ګرځی، په داسی حال کی چی د هغه بڼه له ویری سپینه اوښتې وه، د روغی لپاره یې لاس را اوږد کړ، "کولنزه! هغه راته وویل "زه بخښنه غواړم!"ما هغه ته لاس ور نه کړ، مځکی ته می وکتل او تو می کړل،لدې پیښی وروسته بیا هغه له ما سره خبره ونه کړه، خو سره له دې هم زما په کرکه کی هیڅ کمى رانه غلى.سپین پو ستی صاحب منصبان د رنګ او نسل د بې مانا تعصب له امله له ما څخه خوښ نه وو، سخت کارونه به یې ټول په ما کول، ما تر ټولو ډېره خواری ایسته خو هغه ؟ هغه شهزاده و، په خوند، خوند به یوې او بلی خوا ته ګرځېد، ما به اکثره غاښونه چیچل او له ځان سره به می ویل، چی یوه ورځ نه یوه ورځ به لدې بدمخی څخه ځان خلاصوم، سملاسی له زغم او چوپتیا پرته بله چاره گ نه وه.بیا یوه ورځ داسی هم راغله چی موږ ته د جګړی لمړۍ کرښی ته د تللو امر وشو، جګړه پیل شوې وه، زموږکنډک ته په کار و،چی په لمړۍ کرښه کی خامخا پر مختګ وکړی.موږچی لمړۍ کرښی ته ورسیدو، نو زموږ نورو ملګرو وار له مخه پر دښمن د ګولیو باران جوړکړى و، په هوا کی د باروتو بوى و، هر لور ته خوړسکی پورته کېدې او چاودنی کیدې، ما داسی حس کړه، چی د وینی رفتار می په تېزېدو شو، دا هغه ځاى و، چی د سرتېرو د مېړانی او همت امتحان اخیستل کیږی.ما چی کله له مورچگې نه ډزی کولې نو ښی لور ته می وکتل، او سملاسی می د اتل کولنز څېره تر سترګو شوه، خو نن هغه څېره نه وه، چی هر وخت به ډاډ اتڼ پرې کاوه، او موسکا به پر خوره وه، نن د اتل کولنز پر څېره د مرګ وېره غوړېدلې وه، د هغه لاسونه رپېدل، زه ناڅاپه پوه شوم چی "اوه! دا خو ډارن دى، پر ما د خوښۍ څپه راغله، دا زما لپاره یوه په زړه پوری تجربه وه چی اتل کولنز می په وېره او ډارکی لیدى، هغه په سخت عذاب اخته و، او زه پوهېدم چی دا عذاب څومره دردناکه وی، پخواهم ما ځینې ډارن عسکر لیدلی وو، چی د جګړې په لمړۍ کرښه کی به رېږدېدل.له ما پرته نور هیچا هغه نه دى لیدلى، چی دومره ډاریږی، ملګری په ډزو بوخت وو، خو اتل کولنز ته څرګنده شوه، چی زه د هغه له دې حالت بلکې د هغه له دې ژړغونی حالت څخه پوهیدلى یم، هغه چی یو دوه ځلی زما لور ته مخ راواړوه او راته وبه یې کتل، نو خړ غوندی به یې وموسل او مخ به یې واړاوه.برید ژر پاى ته ورسېد، ځکه له دښمن سره دوسلې او جنګیالیو کمى و، دې کوچنی برید اتل کولنز له ژونده ایستلى و، خلکو فکرکاوه، چی هغه د سخت لمر له امله لمبې وهلى دى، خو زه له اصلی کیسې نه خبر وم او اتل کولنز هم په دې پوهېدى، له څو کلونه ورسته ما خپل ځان خوښ او مطمین احساس کړ.اتل کولنز له ما سره په دې اړه هیڅکله څه ونه ویل، خو د هغه سترګی ماته مړې وې، ما هغه ته ما ته ورکړې وه، او هغه خپله ماته منلې وه.جګړه روانه وه، جګړې عموماً روانی وی، تر هغه وخته چی د وشتلو لپاره ګولۍ او د مرګ لپاره سړی وی، نو د جګړې د بندولو څه اړتیا وی.یوه ورځ موږ بیا اړ و، چی پرمختګ وکړو، زموږ او دښمن تر منځ یولوى ډاګ پروت و، خو جګړه یوازی د توپونو او ډزو وه، یانی داچی د ګولۍ په چلولوکی د زغم جګړه وه.ګولۍ زموږ له سرونو سره تېرېدې، موږ په مورچو ننوتلی وو، او یوازی مو سرونه راویستلی وو، زموږ قومندان په چیغه تورن ته وویل: "نیلسنه! خپل یو سړى چپ لورته ولیږه،چی ډګروال "هیری" ته ووایی چی هغه دی خپل جنګیالی سملاسی راوړاندی کړی" دا د مرګ غیږی ته د لوېدو امر و، د دې مانا داوه چی د ګولیو په باران کی دی سړى پورته شی، او په منډه دی دوه سوه ګزه لار پرې کړی، تورن نېلسن په بېړه مخ را واړاوه، پر خپلو سرتېرو یانی موږ باندی یې نظگر واچاوه، او په چیغه یې وویل "کولنزه! ورشه" دا امر هغه اتل کولنز ته وکړ، د هغه د رنګ بڼه له وړاندی لا الوتې وه، د تورن د دې امر په اورېگگگگگگدو یې بیخی د مړینی سورى پر څېره وغوړېد، د یوې شیبې لپاره داسی ښکاره شوه، چی هغه به بې هوښه شی، او لاندی به ولویږی، تورن هغه ته رډ، رډ وکتل، دا درې سانیې نه وې، درې پېړۍ وې ما شا وخوا وکتل، اوبیا خدایزده څه راوشو، زه د ګولیو په باران کی ناڅاپه پورته شوم، او د برېښنا غوندی می چپ لور ته منډه کړه، نورو دا فکر وکړ چی تورن نېلسن ماته دا امر راکړى، خو د تورن ښکاری سترګو هرڅه لیدلی و.د شلو، پنځویشتو سانیو لار وه، ما دچیغو نارو او چاودنو په منځ کی په پټو سترګو منډی وهلې، ښایی په هغه ورځ ژوند وفا راسره کړې وه، ځگکه زما یو ویښته هم ما ت نشو، زه د ګولیو په باران کی د "ډګروال هیری" پوستې ته ورسېدم، او په همدې مهال لمړۍ ګولۍ زما له څنګلی سره تېره شوه.په هغه شپه چی کله زه په استوګنځی کی د ویدېدو په حال کی وم، نو ناڅاپه می د تورن نېلسن ږغ واورېد، هغه په پس،پسی ډګروال هیری ته ویل " قومندان صاحب پرېکړه کړې ده چی تورکولنز ته مډال ورکړی، نن پر ټیلیفون باندی هغه خپله غوښتنه مرکز ته ولېږله.
"دا ټول د هغه کم عقله له لاسه" ډګروال وویل.
"هو" تورن نیلسن ورو، وویل:" ما اتل کولنز ته د پورته کېدو او منډی امر وکړ، دا د هغه د پرمختګ ښه چانس و، خو زه نن پوه شوم چی هغه د موږک غوندی بې زړه دی" هغه اتل کولنز ته کښنځل وکړل او ما سترګی پټی کړې، ویده شوم.نور نو حالاتو تغیر وکړ، خلکو ماته تر پخوا په درنه سترګه کتل، زما دې زړورتیا زه خلکو ته محبوب کړى وم.څو ورځی وروسته جګړه پاى ته ورسېده، او موږ خپلو بارکونو ته بیرته راغلو.یوه ورځ ماته په یوه رسمی غونډه کی مډال راکړل شو، له مډال سره یو اوږد ستا ینلیک هم ملګرى و، په ستا ینلیک کی زما یانی " تورکولنز" زړورتیا او مېړانه بې کچه ستا یل شوې وه، او د هیواد لپاره د نورو غورو خدمتونو تر څنګ په جګړه کی د غیر عادی مېړانی پر ښودولو، د یوبل مډال د راکړی ژمنه هم لیکلې وه، د دې سند مانا د معاش لوړېدل او ترفع وه، په عام ډول خلک داسی سندونه د ویاړ لپاره کورونو ته لیږی، د هغوئ سپین ږیری پلرونه او میندی دا سندونه په طلایی چوکاټونوگ کی نیسی او خلکو ته یې ورښکاره کوی ، خو داچی زما نه کور و، او نه کورنۍ نو می سند قت کړ په جیب کی می واچاوه.یو سهار نا ببره خبر شوم چی اتل کولنز ورک دى، هغه تښېدلى و، د نظامی قانون له مخی لس ورځی هغه ته تمه وشوه، او بیا تښتېدلى اعلان شو، خلک حیران وو، د هغه لټه پیل شوه، څو ورځی د هغه د تېښتی بانډار تود و، له څارونکو څخه پټېدل اسانه، نه وی، آخیر یوه ورځ هغه ونیول شو، هغه یې څو میله لیری په یوه شراب خا نه کی په نشه کی ډوب موندلى و.هغه نظامی محاکمه شو، اتلس میاشتی بند ورته اعلان شو، دا د دی جرم تر ټولو کوچنۍ سزا وه، زه خبرشوم چی ځینو لوړ پوړو فوځی چارواکو غوښتنه کړې وه، چی هغه ته لږ تر لږه سزا ورکړل شی.دا هم یو تصادف و چی په هغو ورځو کی د بندیانو پېره زما پر غاړه وه، هسی خو ما په خپله دنده کی هیڅکله هم لټی نه کوله، خو پر اتل کولنز باندی د پیرې پر وخت ما ځانګړى نظر درلود، هغه څو کسانو ته زما د دې امتیازی سلوک شکایت هم کړى و، او ویلی یې و چی زه هر وخت هغه ته رډ، رډ ګورم، ښکاره خبره ده، چی د داسی شکایتونو پسی څوک سر نه ګرځوی، ځکه بندیان دا ډول بې مانا شکایتونه هر وخت کوی.یوه ورځ ما پر بندیانو پېره کوله، حالت هم عادى و، خو یو دم خدایزده څه وشو، چی اتل کولنز په داسی ډول د تېښتی هڅه وکړه چی هیڅ تمه یې نه کېده، د یوې شیبې لپاره زه په هیڅ پوه نشوم، تر نن ورځی یو مات عسکر د داسی بې تمی تېگښتی هڅه نه وه کړې، ښایی هغه بیخی یو مخ لېونى شوى و، هغه په پټو سترګو منډه کړه، ما ناره ورباندی وکړه، خلکو یوې بلی خوا ته وکتل، ما بیا ورباندی ناره کړه او بیا می د دریم ځل لپاره د هغه د درېدو هڅه وکړه، چی هغه ونه درېد نو می توپک ورته په نښه کړ، هغه په پوره زور سره منډی وهلې او له مرکز څخه وار په وار لیری کیدى، ما د هغه د پښو نښه واخیسته او ډزی می پرې وکړې، هغه ټوپ کړل پر ځمکه ولوېد او په لغتو شو.پر ټول مرکز لکه د قیامت ورځ چی شوه، پر ما او هغه د خلکو ګڼه ګوڼه شوه.نور می یاد نه دی، چی بیا څه وشول، البته تر ماښامه ماته د تبدیلۍ امرونه راغلل، زه یې بل کنډک ته لېږلم، د اوسنی کنډک عسکرو له ما سترګی چپولې، هغوئ له ما سره له خبرو هم ډډه کول، د یو چا له خولې می واورېدل چی اتل کولنز مړ شوى دى.هغه شپه ما هلته تېره کړه، خو هیچا هم خبره راسره ونه کړه، د خلکو له کړو څخه داسی راته څرګندېدل چی د هغو ى زړونه راڅخه مات شوی دى، او خواشینی دی، هیچا ماته هیڅ نه ویل، خو ځینې وختونه هیڅ نه ویل د ډېرڅه ویلو مانا ورکوی.سهار تورن نیلسن د مخه ښه لپاره له ما سره وکتل او راته ویې ویل:.
"کولنزه! تا خپل فرض پوره کړى دى، زه پر تا هیڅ تور نه لګوم، خو دا ښه وی، چی ته نور له دې ځایه کوم بل کنډک ته لاړ شې، ته باید غرمنۍگ اورګاډی ته ځان چمتوکړې ځکه له وژل شوی کولنز سره د دې ځاى خلک ډېره خواخوږی لری،خو زه پدې حقیقت پو هیږم،چی هغه څه شى و، زه په دې هم پوهیږم چی ته یو زړور عسکر یې، ته به ډېر پرمختګ وکړې، او زما نیکی هیلی له تا سره دی.د غونډ په سلګونو عسکرو کی یوازی د تورن نیلسن په سترګو کی زما لپاره مینه وه، هغه یو ښه سړى و، ریښتونى سرتېرى یې پیژندى، او د هغه درنا وى یې کا وه، که چیری دا پېښه نه واى را منځ ته شوې، نو ښایی هغه هیڅکله زه له خپلی ډلی څخه نه واى ایستلى.کله چی تورن نیلسن زه دا اورګاډی تم ځاى ته رسولم، نو موټر ته د پورته کیدو پر مهال هغه زه پر اوږه وتپولم، او راته ویې گ ویل " ته به فکر کوې چی زه تا دومره په بېړه او تلوارسره لدې ځایه ولی باسم، کیسه داسی ده، چی نن غرمه په اورګاډی کی د اتل کولنز مور او پلار راځی چی د هغه مړى یوسی، زه نه غواړم چی په دې نازک حالت کی ته دلې وې، ښه ځه، خداى دی بریالى لره" هغه موټروان ته اشاره وکړه، او موټر روان شو. کله چی تم ځاى ته ورسېدم، نو خبرشوم چی د غرمې اورګاډى ماښام ته رارسیږی، ځکه چی څلویښت پنځوس میله لیری کومه پیښه رامنځ ته شوې وه.ما په تم ځاى کی یوه او بل لور ته قدم وواهه، سګرېټونه می وڅکول، ما ښا م پر پنځه بجې یوه رستورانت ته ورغلم ډوډۍ می وخوړه.شپږ بجې شوې، بیا اوه بجې شوې، نورنو په ګرځېدو راګرځېدو هم ستړى شوى وم، د لرګی پر یوه څوکۍ پرېوتم، نوى سګریټ می ولګاوه او په چت کی می سترګی ښخی کړې، په همدې مهال د جنوب له لوری یو اورګاډى راغى او په تم ځاى کی ودرېدى، په مسافرو یو زوږ ګډ شو.زه را پورته شوم، کښېناستم.لیری زما د کنډک ملګرو یو تابوت را اخیستى و په یوه ډبه کی یې ایښاوه، له تابوت سره یو زوړسړى او یوه ښځه هم مل و، په پوره باور سره ویلاى شم چی هغه به د اتل کولنز مور او پلار وو، د سپین سری ښځی سترګی سرې وې، د اتل کولنز پلار یو ډول قیمتی جامې اغوستی وې، او سګرېټ یې څکاوه، تابوت چی یې دننه کښېښود، نو د اتل کولنز مور او پلار هم ډبې ته ور پورته شول، د هغوئ پسې عسکر هم دننه ورغلل.زه پورته شوم، او په شوم، او په چم، چم د ډبې خوا ته ورغلم، د مسافرو ګڼه ګوڼه وه، ځکه نو ګرانه، نه وه چی پرته له دې چی څوک می ووینی هلته نژدې ورشم، زه وړاندی ور روان وم، تر دې چی د هغوئ ږغونه می واورېدل، د اتل کولنز پلار ویل: " زه به په دې خبره هرکله ویاړم، چی زما زوى د مېړو غوندی مړ شو، زه پخوا هم پوهېدم، چی هغه بې زړه ځوان نه دى، هغه نر و او د نرانو غوندی یې ځان ور کړى دى"
"هو،صاحب!" زما د یو ملګری ږغ راغلى "د هغه مېړانه وګوره، هغه بندی په هیڅ ډول پرېنښود چی وتښتی، او داسی زبردسته مبارزه یې وکړه، چی یوازی یوه ریښتونی عسکر کولاى شوه، دا نو بیا زموږ بد مرغی وه، چی له بندی سره توپنچه وه، که نه لږ وروسته کولنز هغه رانیولى و، زما په ټوله لوبه سر خلاص شو، چی د اتل کولنز مور او پلارته دا باور ورکول شو، چی د هغوئ زوى د تېښتی پر مهال نه بلکی د یو بل بندی د راګرځولو پر مهال مړ شوى دى، مانا دا چی د فرض پر ځاى کولو پر مهال مړ شوى دى، زما په وینه کی د نفرت اور بل شو، فکر راولوېد چی اخیر دوئ څه اړتیا لری، چی دروغ ووایې؟ له هغه موږک غوندی بې زړه کولنز څخه د اتل جوړولو اړتیا څه ده؟
هغوئ د اتل کولنز پلار ته لاس ورکړ، د خواشینۍ مراسم یې پر ځاى کړل او رهی شول.په همدې مهال له لوډسپیکر څخه اعلان وشو، چی اورګاډى څو دقیقې وروسته روانیږ ی، زه څو شیبې وچ ودرېدم، بیا می لنډ یوه پرېکړه وکړه او له ځان سره می وویل "جمی کولنزه ! ته باید دننه ورشې، او د مړی مور او پلار له ریښتونی گ کیسې څخه خبرکړې او هغوى باېد له دې رازه خبرکړې چی د هغوئ زوى ولی مړشو؟ څنګه مړشو؟ دغه فکر چی را ولوېد نو سملاسی می د اورګاډی د ډبې ور پرانیست او دننه ورغلم، د اتل کولنز پلار تابوت کتی او د مور ږغ یې ژړغونى و، د پر هغې ګونځی، ګونځی څېره باندی او ښکی روانی وې، که څه هم پلار یې نه ژړل،خو د هغه پرڅېره هم ژور غم غوړېدلى و، داسی غم چی پر ډېرو لږو څېرو معلومیږی، زما له ښکالو سره هغوئ مخ راواړاوه او را وې کتل، سپین ږیری سګریټ خپلی خولې ته یو وړ، او سپین سری له باړخوګانو اوښکی پا کی کړې، ما تابوت ته اشاره وکړه او ومی ویل"زه له ده سره په کنډک کی ملګرى وم" هغوى دواړو ماته داسی وکتل لکه په هغه ورځ چی د ګولیو په باران کی اتل کولنز ما ته کتلی و.
"دى زموږ هرڅه و، زموږ یوازینۍ شتمنی وه" د هغه مور په ژړغونی ږغ وویل: "دى زما ډېر نازولى زوى و، بیخی نازولى زوى" د هغه پلار هیڅ ونه ویل، چوپ چاپ یې ماته کتل، نه پوهیږم چی په ما څه وشوه، ما غوښتل چی ډېر څه ووایم، غوښتل می چی هغوى له اصلی کیسې خبر کړم، خو لکه چا چی می پر خوله مهر را وهلى و، نه پوهیږم چی توری چیری لاړل، او هغه کرکه چی په وینه کی می ګرځېده خدایزده څنګه سړه شوه. څو شیبې وروسته سپین سری خوله خلاصه کړه" زما زوى یو ښه سرتېرى و، هغه یو زړور ځوان و" د سپین سری لیمه لانده شول.ما غوښتل چی په چیغه، چیغه ووایم چی نه هغه زړور نه و، هغه بې زړه و، بې زړه، ډارن و، موږک غوندی، هغه خپله دنده نه پېژنده، تیښتندوکى و، او د خپلو کړو سزا یې پرې کړه، څو کاله وروسته به یې هغه په سپکاوی سره ایستلاى... خو په ماکی د څه ویلو توان نه و، بس یوازی می په "هو، هو" سر ورته ښوراوه چی په دې کی له دباندی څخه زنګ انګازه شو.
"ایا ته د ده کوم داسی ملګرى پېژنې؟" د هغه مور په لړزېدلی ږغ وپوښتل:"چی له هغه سره د ده شیان وی، داسی شیان چی د هغه د یاد په توګه یې موږ وساتو؟ دغه تابوت خو به په خاورو کی ښخ شی" د هغې پر باړخوګانو یو ځل بیا اوښکی وبهېدې.
"هو موری!" ما لکه په خوب کیچی وویل" زه د همدې لپاره راغلى یم، چی تا سو ته همداسی یو شى در وسپارم، ما په جېب لاس دننه کړ، او خپل د مېړانی او زړورتیا سند می راوکیښ د کولنز د مور په غیږکی می کښېښود "ښه، اجازه راکړئ" اوله اورګاډی تا شوم.