(د ناوې بنګړی) پرلپسی ۷ برخه

 

دروند کور

نجمان یاسین/عراق لاندی وه، ا د کور دروازه ډېره و پر هغې لوړ یو دالان و، چی دوه نا ست زمری پرې جوړ شوی وو، له دالان څخه رالویدونکو اوبو د هغوئ پر مخونو ژور ټپونه جوړ کړی وو، او له هغوئ نه دیوه پربدن او څېره د وخت ستم بې شمېره نښی پرېښی وې، خو هغه بل لا تراوسه د وخت له پرېشانۍ څخه بچ پا ته شوى و.د وره ښکلى قلفک داسی غلى و، لکه له کلونو راهیسی چی د انسان لاس نه و ور وړل شوى، د کور وېرانۍ د هغه د اوسېدونکو د بېلتون کیسه کوله، پر دیوالونو د پاکېدو په تمه ګردنو یو پنډ خور نیولى و، او د هغوئ اصلی بڼه یې پټه کړې وه، د خښتو ښکلى فرش چی له ډېری زمانی څخه د قدمونو له لمس نه محرومه پاته شوى و، اوس د بهېدو په حال کی و، تر لوى وره تللى دالېز دومره تنګ و چی یو کس په ګرانه ترې تېریداى شواى.پورته کړکۍ له عمرونو راهیسی بندی وې، او د لارویانو سترګو د هغوئ له رنګینو هیندارو څخه هیڅکله د رڼا وړانګه نه وه لیدلې، کله نا کله داسی ښکارېده لکه دا کړکۍ چی د کلیسا په مینار کی لګیدلی هغه کړکۍ وی، چی د خلاصېدو لپاره نه وی جوړی شوی.هیڅوک نه پوهېدل، چی دا کور د چا دى،پدې کی څوک او کله اوسېدل بس ډول، ډول ګنګوسو داکور پخپل حصار کی اخیستى و، هیڅکله کوم چا دې کور ته د ننوتو هڅه ونه کړه، او نه هم کوم څوک ولیدل شو، چی دې کور ته دی ننوتلى وی، لنډه دا چی د دې کور تاریخ په شک او شبهاتو کی ډوب و.کله چی به دسیمی خلک دخپلو کورونو پر بامونو یا برنډوکی درېدل او دې کور ته به یې کتل نو د هغوئ نظر به د بام پر هغه لوى دودکش خامخا لوېدى چی سمندری هیلیو ځالی په کی جوړی کړی وې، هغوئ به ټوله ورځ خپل ځواکمن پرونه ترپول او د سمندر لور ته به تللې، د هغوئ ږغ به تر ډېره په کورنو کی اورېدل کېدى خو کله چی به ماښام شو او درنې چوپتیا به دغه کور په غېږکی واخیست نو د هغو لارویانو قدمونو به بې واکه تېزېدل چی دې کور ته نژدې تېرېدل، هغوئ به د خپلو زړونو دربى اورېد او چی کله به یې سترکی نا څا په د دې تیاره کور خواته واوښتې نو د وېری یوه سړه څپه به یې محسوسه کړه چی د ملا تیر ته به یې ورننوتله او بې اختیاره به خداىج وریاد شو.خلکو ډول، ډول خبری کولې، چابه ویل، د دې رنګینو کړکیو شاته یو څوک ګرځی، د هغه د سلګیو او اهونو ږغ اکثر اورېدل کیږی، چا به ویل، دا کور پېریانو لاندی کړى دى، د ځینو بیا دا نظر و، چی پدې کور کی پخوا یو سړى اوسېدى، هغه یې وژلى و او هغه تر اوسه پوری پرې شوې غاړه خلک مرستی ته وربولی خو هیچا هیڅ نه و ثابت کړی، د پېریانو، مادرزمانو او ښاپېریانو کیسو دا کور دومره وېره ونکى کړى و چی هیڅکله کوم چا د ورننوتو هڅه نه وه کړې، زړو خلکو پر دې ویره ونکو کیسو ډېر باور درلود او چی کله به هغوئ د پېریانو او مادرزمانو کیسې اورېدې نو د هغوئ عقیده به نور هم ټینګېده، لنډه داچی له دې کیسو څخه دا باور پیدا شو چی که هرڅوک دې کور ته د ننوتو هڅه وکړی نو هغه وژل کیږی، له ارواه نه یې پېرى جوړیږی او بیا به نو هرمهال په دې کورکی په چیغو وی، لنډه دا چی هیچا دغه کور ته د ننوتلو یا په دې اړه د سوچ کولو هڅه نه کوله.یوه ورځ چی لمر ښه پوره ځلېدى او هیلۍ د خپلو ښکارونو پسې د سمندر لور ته تللی وې نو اته یا لس کلن هلک وسمان د خپل کور د بام له دېوال سره د لرګی پر صندوق ولاړ و او د هغه ځالۍ لور ته یې کتل چی د پېریانو د کور پر دودکش جوړه شوې وه، هغه له څو ورځو څخه دې ځالۍ او له هغې نه راوتلو، تارونو او د خاشو جال ته کتل، په ځالۍ کی پرتې هګۍ یا د هیلیو بچی د هغه د ارمانونوو اصلی ټکى و، هغه به سوچ کاوه چی هیلیو به په هغه کی خامخاکوچنی، کوچنی بچی یا هګۍ پریښی وی، کومی چی ده را ایستلاى شوې او کورته یې راوړلاى شوې خو کله چی به ده وه هغه لورته دټوپ کولو په اړه سوچ کاوه نو د دغو دوو کورونو ترمنځ کوڅه د ده د لاری خنډ جوړېده ځکه له ده سره به دا وېره وه چی هسی نه څوک یې وو ینی، د پلار د دې وېری له امله هغه نشواى کولاى چی دا کار وکړی.هغه څو شیبې همداسی چورتی ودرېد او بیا یې پر بام پرته د لرګی تخته راپورته کړه، پر خپل دېوال یې کښېښوده، ورو، ورو یې پوری وهله او د هغه کور تر چت پوری یې ورسوله، اوس نو د هغه په وړاندی یو پُل جوړ شوى و، داسی پُل چی هغه پر هغه له تېرېدو سره خپل منزل ته لنډېداى شواى.هغه پورته اسمان ته وکتل، په اسمان کی کوتری، مرغۍ او کارغان الوتی وو، هغه خپلی ګوتی تر ژبی لاندی کښېښودې، مرغیو ته یې وکتل او شپېلک یې وواهه، د هغه په زړه کی د جوش او ډاډ یوه جذبه را ویښه شوه، هغه تخته وښوروله او ویې کتل، دا یوه خطرناکه لوبه ورته ښکاره شوه خو هغه لور ته د ټوپ وهلو او له ځالۍ نه د هیلۍ د هګیو او بچیو د را ایستلو تلوسې یو ځل بیا هغه دې ته چمتو کړ.هغه ورو پورته شو، خپل قدم یې د تختې پر پله کښېښود او بیا په یوه ټوپ تر کوڅې واوښت کله چی هغه بل لور ته واوښت نو تخته یې بیرته کش کړه، د دې لپاره چی د لارویانو سترګی پرې ونه لګی.اوس نو هغه په یوه نوې نړۍ کی و، په داسی حال کی چی له هغه سره له یوه لوری له پلار نه د اورېدلو کیسو وېره او له بل لوری په زړه کی ور پیدا شوی تلوسې ګډ احساسات مل وو، د کور له کټارې نه یې د کور غولی ته وکتل، هغه د لمر له تېزو وړانګو پرته نور هیڅ ونه لیدل، د هغه حوصله لوړه شوه او پرېکړه یې وکړه چی د کور د ننه به ورځی. هغه د زینو د وره لور ته ورغى، ور بند و، هغه په زوره پوری واهه او ور له یوه وېروونکی ږغ سره خلاص شو، وسمان ټکان وخوړ او یوه شېبه وچ ودرېد خو ژر یې ځان بیرته قابو کړ، پر زینو بې اندازې ګرد لوېدلى و او هر ځاى غڼو ځالی جوړی کړی وې، د وره د لوړ ږغ او وسمان په لیدو، خسمانان دومره تېز خپلو غارو ته په منډه شول چی د څو شیبو گ لپاره یې وسمان لا ووېراوه.بیا ناڅاپه د هغه په زړه کی ورتېر شول چی هغه دا رنګه چیغی کړی لکه یو څوک چی یې وهی او بیا یې همداسی وکړل، د هغه ږغ د کور په تشو کوټو کی انګازه شو او بېرته د هغه لور ته راغبرګ شو، بیا هغه په زوره چیغه کړه:
" پېریه!...په ځواب کی هم تر ډېره د پېری د " ى " ږغ انګازه شو.
" پېریه... یه ..."او په ټول کور کی د پېریه ... یه ... یه.. ږغ له دېوالونو سره وجنګېدى، د هغه په زړه کی د خوښۍ یو نابلد احساس راڅرګند شو:
"پېریه ... یه ... یه "او په ځواب کی د " یه، یه " ږغونه په نڅا له انګړ څخه پورته شول، هغه څو شېبې هلته گ ودرېد او بیرته بام ته راغى، پر دودکښ یې سترګی ښخی کړې او چورت یووړ چی ځالی ته به څنګه ورپورته شی؟ دودکښ ډېر لوړ و او په ښکاره د هغه تر ورپورته کېدو هیڅ لار نه وه، هغه دودکښ ته همداسی کتل او بیا یې پرېکړه وکړه چی د دودکښ په سوریو کی به پښې ږدی او هلته به ورپورته کیږی. خو له دودکښ نه ځالۍ ته د پورته کېدلو لار هم ډېره ستونزمنه وه، اخیر هغه یوه لکړه راپورته کړه، چی همدلته نژدې ورته پرته وه، هغه لکړی ته ښه په غور وکتل چی آیا د ده زور راوړلاى شی که نه؟ بیا یې هغه په چپ لاس کی ونیوه، زینو ته یې وکتل او په زوره یې چیغه کړه " پېریه " " پېریه! "او تر ډېره د هغه ږغ په ټول کور له دېوالونو سره وجنګېدى، هغه د ږغ له دې موسیقۍ نه خوند واخیست او د زینو لور ته رهی شو، هغه د دېوال کټاره ونیوه او په داسی حال کی چی د دودکښ په سوریو کی یې پښې ایښودلې، لوړ پورته شو چی لږ پورته شو نو نوره لار پرې بنده شوه، هغه په لاس کی ورسره لکړه د دودکښ په یوه سوری دننه کړه او ښه یې ورپوری وهله، بیا یې ورته وکتل چی آیا زور به یې راوړی؟
هغه پر هغه لکړه ودرېد، اوس نو د هغه دواړه لاسونه د دودکښ په پورتنۍ برخه کی وو او د هیلۍ ځاله د هغه پر وړاندی پرته وه خو د خاشو، تارونو او وړو _ وړو لرګیو پرته نور هیڅ په کی نه وو، هغه د یوې شېبې لپاره نهیلى شو خو ځالی ته د رسېدو تلاښ د هغه په زړه کی ټوپونه ووهل، هغه د دودکښ څنډی ونیولې او ځالی ته یې ورټوپ کړل، اوس نو د هغه تر پښو لاندی د هغه پر اسراره دودکښ خښتی وې چی خداى ( ج ) خبر له کومه راهیسی هغه د دې سیمی خلک په وېره کی اچولی وو.وسمان په دې ډېر خوښ و چی لوړ دودکښ ته ورپورته شوى و، د هغه د سترګو په وړاندی تر لیری د کورنو بامونه، برنډې، لاری او کوڅې د لمر په وړانګو کی لمبېدلی پرتې وې، هغه د یوه عجیبه ډاډ او سرکښۍ په نشه مست په ځالۍ کی تاو راتاو شو، هغه ته فکر ورولوېد، چی دى باید له دې کلی لیری لاړ شی، له هغه کلی چی د ده تر قدمونو لاندی پروت ډېر کوچنى معلومېدى، له هغه کلی چی د کوڅو او بامونو خلک یې د مېږیانو رنګه ښکارېدل، هغه د خپل کور بام ته وکتل، چی لمر ته پراته زاړه شیان یې ځلېدل، د هغه په زړه کی دا خواهش راپورته شو، چی کشکی هیلۍ راشی او دى له ځان سره لیری فضا ته والوزوی.هغه خپل دواړه لاسونه په هوا کی وغوړول او دارنګه یې ووهل لکه هغه چی الوزی، بیا یې له یوې مستی جذبې سره وموسل.هغه ته داسی محسوسه شوه لکه ارواه چی یې د الوتو په حال کی وی او د کوم وجد غوندی یې لاسونو او ګوتو حرکت وکړ.
" پېریه ... پېریه "هغه چیغه کړه، په کټ ،کټ په خندا شو او خپل لاسونه یې په هوا کی دا رنګه وترپول لکه هغه چی د هیلیو غوندی د کورونو پر سر لوړ په فضا کی الوزی او بې شمېره ښکلیو مرغیو تر هغه یوه ښکلې دایره راګرځولې وی.او بیا ناڅاپه... وسمان ته په دې دروند کور کی پر خپل دې لوړوالی او اهمیت باندی تعجب وشو او د عمرونو وېره یې په خوښی بدله شوه.