(د ناوې بنګړی) پرلپسی ۱۱ برخه

 

د هیلو ونه

رچرډ پنډېل هغه د جامو بسته یوې خوا ته کښېښوه او پر خپله کتابچه یې لیک لیکل پیل کړل.ګرانی مور! کله چی دا لیک ستا لاس ته درشی، نو ښایی ته ډېگره پرېشانه شې، پلار جان به په کور کی لالهانده ګرځی، تاسو به په دې بدګمانه شوی یاست، چی ما درسته شپه له خپلو ملګرو سره په ایله دنګۍ تېره کړې ده او پلار جان به فکرکوی، چی زه د کومی نجلۍ ملۍ په چکر کی یم، ځکه نو درسته شپه کور ته نه درغلم، خو خبره بېخی ساده او سپینه ده، ګرانی مور! زه له کوره روان یم، نن سبا زمارنګه اتلس کلن هلکان اکثر له کوره تښتی، لاکن په ما او هغوىکی یو توپیر شته، هغه دا چی زه نه له کومی وېری تښتم او نه هم د کوم شی د پور ته کولو لپاره تښتم، بلکی په خپله خوښه کور پرېږدم.هسی هم زه یوه ورځ خامخا له کوره تلم، کله ناکله خو دا ماته د یو فرض غوندی ښکارېدل، چی سترګی پرې پټول او له لاپامه اچول یې زما لپاره نا شونى و، کله ناکله دا یوه اړتیا وی چی سړى باید له کوره لاړ شی، د دې لپاره چی څوک وپوهیږی چی د باندی نړۍ څرنګه ده؟ او له کوره بهر ژوند تېرول څنګه خوندکوی؟ بل دا چی په د باندی ژوند تېرولوکی څومره خوند او څومره غم دى.تا او پلار جان غوښتل چی دا هر څه ماته د زدکړی له لاری راوښووئ او غوښتل مو چی دغه ټولی تجربې د اسنادو او ازموینو له لاری راباندی وکړئ، خو ګرانی مور! زما په فکر سړى ژوند داسی نشی زده کولاى.زه په دې پوهېږم چی زه دا ګام په تیاره کی پورته کوم، نه پوهېږم چی دا ګام یا له دې وروسته ګام به ما کوم لور ته بوځی؟ خو یو وخت نه یو وخت به زه خامخا وغواړم، چی کور ته درشم، خو په دې شرط چی پلار جان اجازه راکړی (او زه پوهېږم چی پلار جان به هیڅکله اجازه رانه کړی). د پلار جان په خوى زه ښه پوهېږم، ځکه نو هر ډول خوشبینۍ ته زړه ښه کول بې مانا دی، زما یاد دی، چی یو ځلی هغه راته ویلی و:
"که کوم وخت دی له کوره د تښتېدلو هڅه وکړه، نو د بېرته راتلو خیال له زړه څخه وباسه!"زه افسوس کوم، چی ته به ونه کولاى شې، چی له ما سره د لیک له لاری تماس ټینګ کړې، ولی چی زه خپله نه پوهېږم، چی زه به چیرته یم؟
البته شپږ میاشتی وروسته زه د خپل کور له مخی تېرېږم، که چیری پلار جان په یو ډول زما بېرته منلو او دوباره ښه راغلاست ویلو ته چمتو شو، نو ورته ووایه چی د مڼې پر هغه ونه یو سپین ټوکر وتړی، پر هغه ونه چی د انګړ په وروستۍ برخه کی د اورګاډی له پټلۍ سره نژدې ولاړه ده، زه په اورګاډی کی راځم، که چیری ما د مڼې پر ونه کوم سپین ټوکر ونه لیدى، نو زه به چوپ د کومی خواشینۍ پرته وړاندی تېرشم، د هغه ځاى او هغه لور په خوا چی بخت می بیایی.د خپلی ګرانی مور جانی زوى!
"ډېویډ"هغه چی پاکټ بند کړ، نو تر سړک واوښت او لیک یې په پوستی صندوق کی واچاوه، دا هغه سړک و، چی له ښاره د باندی وتلى و، موټرونه پرله پسې تېریدل، هغه هڅه کوله چی کوم موټر تم کړی، خو شپږو موټرونو د هغه اشاره له پامه وغورځوله اووم چی یو کارموټر یو څو ګامه وړاندی ودرېد، ډیویډ د موټر خوا ته ورغى:
"په کومه روان یې؟"موټرچلونکی چی یو زوړ سړى و، په موسکا ورڅخه وپوښتل:
"ته. . . ته کوم لورته روان یې؟"ډیویډ خپله بسته راپورته کړه:
"بالټی مور!"ډیویډ په ډاډ ور پرانیست او په موټر کی کښېناست.
"زه هم بالټی مورته روان یم!"موټر رهی شو، ډیویډ ورتاو شو، خپله بسته یی د شا په څوکۍ کی کښېښوه.او بیا مخامخ د سړک په ننداره شو، سړک تر لیری د کوم لړزېدلی مار غوندی ښکارېدى.
"زمانوم جېم دى!"موټرچلونکی د انډیوالۍ په دود ورته وویل:
"په میری لیند کی می د وارداتو او صادراتو کاروبار دى!"زمانوم ډیوډ!"په ځوانۍکی چی به کله زه له یوه ښاره بل ښار ته تلم، نو ما به هم همداسی موټرونه درول، جېم په داسی حال کی چی په سړک کی یې سترګی ښخی کړی وې، په موسکا وویل:
"زه پوهېږم چی ځوانی څه وای؟"د یوې شېبې لپاره ډېویډ داسی وانګېرله چی دا نابلده سړى د هغه له رازه خبر دى او په دې پوهېږی چی هغه له کوره تښتی، خو جېم له هغه څخه وپوښتل: وکور ته روان یې؟
"هو!" ډیویډ موسکى شو.
"کور ته د تللو خیال هم څومره خوندور وی!"جېم خپه غوندی وویل:
"شل دېرش کاله مخکی زه هم له کوره وتلى وم او داسی وتلى وم، لکه بې پروا او لېونی هلکان چی وځی، یوازی د دې لپاره چی نوی تجربې ترلاسه کړی، د دې لپاره چی په نړۍ اونړیوالو وپوهېږی."هغه ږغېدى، ږغېدى، بیا یو دم چوپ شو.
"نوبیا؟" یوه شېبه وروسته ډیویډ وپوښتل.
"بیا زه هیڅکله ونه توانېدم چی بېرته خپل کور ته لاړشم."جېم وویل "زما هیڅ کور پاته نشو، ځکه زما مور او پلار په یوه پېښه کی مړه شول، نور نو زه اړ وم، چی د دې پر ځاى چی کور ته بېرته لاړشم، خپل سفر ته دوام ورکړم.
"وړاندی نور وړاندی، نور وړاندی . . . ." دواړه چوپ شول.
"ته بېغمه ویده شه" ښه وروسته جېم په مینه هغه ته وویل:
"سفراوږد دى". ډیویډ د لمر سترګی ته وکتل چی لیری د لوېدو په حال کی وه، بیا یې سر له څوکۍ سره ولګاوه او سترګی یې پټی کړې.
* * * *څېرې، په سلګونو او په زرګونو څېرې، ډیویډ په یوازی څو میاشتوکی ډول، ډول څیرې ولیدې، له رنګ_رنګ پیښو سگره مخ شو، پېښی یو په بل پسې څرګندېدې او ورکېدی، له چا سگره چی به لږ و ډېر بلدېدى، هغوى به هم د وخت له تېرېدو سره ورکېدل، بدخویه موټرچلوونکی، غوړماله او چالاکه پلورونکی، خواخوږی پولیس، د بدمستو شرابی ښځو ټولۍ، کوچنیان او سپین ږیری د څېرو یو هجوم و، چی ډیویډ په ټېلو ټمبو وهلوسره لار پکی موندله او وړاندی تلى، نړۍ د یوه غوړېدلی ټغر غوندی د هغه په وړاندی وه، نور نو هغه د نړۍ له چلبازیو سره تر ډېره پوهېدلى و، هغه د هر خوى خلک یی لیدلی وو او ډول_ډول خوارۍ یې کښلی وې، شپې او ورځی پرله پسی تېرېدلې.یوه شپه چی هغه د لرګی پر "پوزی" پروت و، نو په خیال کی یې د جېم خبری په عوږونو کی انګازه شوې، د شپې په ژوره چوپتیا کی هغه دا خبری خپل زړه ته له نژدې حس کړې:
"پوه شوې ډیویډه!" جېم له پیکه موسکا سره وویل:
"بیا زه هیڅکله ونه توانېدم، چی بېرته خپل کور ته لاړشم، زما هیڅ کور پاته نشو، نور نو زه اړ وم، چی د دې پر ځاى چی کور ته بېرته بېرته لاړ شم، خپل سفر ته دوام ورکړ م، وړاندی، نور وړاندی. . . ."
* * * *د اورګاډی له ښیښو څخه مالومېدونکی منظرې یو په بل پسې شاته په منډه وې.پنځه میاشتی! ډیویډ په داسی حال کی چی د باندی یې کتل، له ځان سره سوچ وکړ، بلکی پنځه نیمی میاشتی! نه پوهېږم چی مور جانه به څنګه وی؟ او پلار جان به څومره بوخت وی؟ لږ وروسته هغه له همدې کړکۍ څخه د خپل کور د لیدلو په حال کی و، دوه انځورونه په وار_وار د هغه په خیال کی ورتلل، لومړى انځور د مڼې د هغی ونی و، چی سپین ټوکر پرې تړلىو او په دویم انځورکی هغه ونه وه، چی هیڅ پرې نه و، نه سپین ټوکر نه کوم بل رنګ، هغه په وار_وار دا هڅه وکړه چی دا خیال له زړه څخه وباسی، خو بریالى نشو.هغه ته داسی څرګنده شوه، چی څنګه یې کور رانژدی کیږی، ستونى یې هم سم ورسره وچیږی، که پر ونه هیڅ نه و، نو بیا؟ اوکه ښه راغلى ورته ونه وایی، نو دى به له خپل هوډ او ژمنی سره سم چوپ وړاندی تېریږی او اړ دى چی بېرته د زرګونو او لکونو انسانانو په نړۍ کی ورک شی.اورګاډى همداسی په سگرعت روان و، د ډیویډ دوىکور وار په وار، را نژدې کیدى، د اوسپنې پر پټلۍ څرخېدونکو آرابو د برېښنا په سرعت سره مزى پرې کاوه او د پرېکړی ګړى په رارسېدو و.له کور څخه د نژدې نیم میل په واټن کی ډېویډ پوه شو، چی نور په هغه کی د دې توان پاته نه دى، چی بهر وګوری، یوه وېره دکوم سیوری غوندی هر لور ته وغوړېده، ډول_ډول اندېښنو پر هغه خپل حصار راتنګاوه، څه به کیږی؟ که د باندی هیڅ نه وی، نو څه به کیږی؟ د هغه همت پاى ته رسېدلى و او په دې باوری شوى و، چی هغه په خپلو سترګو د دې منظرې د لیدلو زغم نه لری، هغه وېره لرله، چی د مڼې پر هغه بلده ونه به سپین ټوکر نه وی، بلکی د هغې ونی پرځاى به کومه نابلده او بې خونده ونه ولاړه وی، لکه د ښارونو د سړکو نو پر غاړو چی ولاړی وی، په هغوى کی د مڼې بوى نه وی، د هغوى په سیوری کی بلنه نه وی، "نه" د هغه زړه و، چی په چیغه ووایی:
"زه بهر نشم کتلاى!"هغه په نهیلۍ ایخوا دېخوا وکتل او بیا یې مخ ته ناست یوه مساپر ته وویل:
"آیا زما یو کوچنى کار به را ونه کړې؟ لږ وروسته د اورګاډی پټلۍ ته څېرمه د مڼې یوه ونه راښکاریږی، هغې ته به په غور وګورې او راته وبه وایې چی پر هغې کوم سپین ټوکر تړلى دى، که نه؟"ډیویډ چوپ ناست و او وړاندی یې کتل، د هغه زړه په کوم وېروونکی ټال سره درزېدى او خوله یې له ټول بدن څخه د اوبو غوندی روانه وه، چی په دې کی اورګاډى له ونی څخه تېرشو. "څنګه . . . څه و؟" ډیویډ په لړزېدلی ږغ له مساپر څخه وپوښتل "اوه، زما خدایه!" مساپر په داسی حال کی چی بهر یې کتل، په حیرانتیا وویل:
"د هغې ونی خو پر هر ښاخ یو_یو ټوکر تړلى و، درسته ونه په ټوکرانو سپینه_سپینه وه!"