(د ناوې بنګړی) پرلپسی ۸ برخه

 

وېره

ګلزار/هندوستان
له وېری څخه د هغه د بدن وینه په وچېدو وه، په ناسته به یې زنګنونه داسی ورېږدېدل لکه د مېرګی حمله چی پر راروانه وه.په ښار کی د شر او پسات د شروع کېدو څلورمه ورځ وه، ټول بندیز به د لږ وخت لپاره سهار لیری کېدى او د لږ وخت لپاره ماښام، چی ټول بندیز به لیری شو نو ځینو خلکو به ژر، ژر د ورځنیو اړتیاوو شیان اخیستل او ځینو به ژر، ژر اړ دوړ کاوه، اور به یې لګاوه، خلک به یې په چاقوګانو وهل، څو کسان چی به یې ووژل نو تر دې وړاندی چی ټول بندیز ولګېږی په خپلو کورونو به ننوتل، په "بمبى" کی تاوده، تاوده خبرونه او تودې، تودې وینی پرلپسې بهېدې، خو راډیو او تلوېزون بیا هم پرلپسې همدا اعلانونه کول چی حالت په کنټرول کی دى او مخ په سمېدو دى،
د دې لپاره چی حالت نورمال وښیی له پرون راهیسی سیمیزی اورګاډی هم تر ډېره چلېدلې، که څه هم اکثره ډبې به یې تشی وې خو دا چی پر پټلۍ باندی لوېدلې رڼا را ښکاره شوه نو په څلور ورځنۍ یکنواخته چوپتیا کی یو څه حرکت را پیدا شو، د اور ګاډی پټلۍ ته نژدې کلیو کی چی کومی چوپتیا پښې ټینګی کړی وې هغه چی د اورګاډی د تېرېدو له دربی څخه د څه مهال لپاره ولړزېدې نو هغه ته یو ځل بیا د ژوند هیله ورپیدا شوه، یاسین په داسی حال کی چی هغه ږغ ته یې غوږ نیولى و، پورته شو او ویې کتل چی ښایی اورګاډى را رسېدلى وی، نن یې پوره پنځمه ورځ وه چی هغه له خپله کوره ورک و، هغه له ځان سره فکر وکړ چی نور خو به یې نو زغم او تمه هم پاى ته رسېدلې وی او د هغه لټون به یې پیل کړې وی، ورځ په تمامېدو چی د یاسین زغم پاى ته ورسېد، د ماښام ټول بندیز چی څنکه لیری شو نو هغه سملاسی په تیاره کی ځان د اور ګاډی تمځاى ته ورساوه، په تم ځاى کی چوپه چوپتیا وه خو اشارو د اورګاډی د راتلو خبر ورکاوه.اورګاډى ډېر ورو تم ځاى ته را ننوت، په پخوانی انداز باندی نه و، بلکی داسی و لکه محتاته چی و او لکه وېرېدلى چی و، دا چی په اورګاډی کی نور خلک هم وو نو هغه پرېکړه نه شواى کولاى چی کومی ډبې ته ور پورته شی، ځکه اکثریت د هندواڼو وو، دوه، دوه ، څلور ، څلور هر ځاى ډله ، ډله ولاړ وو، هغه لاندی ولاړ و خو چی اورګاډى روان شو نو یو دم په منډه ورپورته شو، هغه یوې داسی ډبې ته ور پورته شو چی نور څوک په کی نه وو، هغه په ځیر شاوخوا وکتل هیڅوک نه وو، بیا د ډبې په پاى کی پر یوه څوکۍ باندی کښېناست، دلته یې نو درسته ډبه تر سترګو لاندی وه، کله چی اور ګاډى روان شو نو ایله هغه د ارامی ساه واخیسته.بیا ناببره د ډبې له هغه بل کونج څخه یو منډو را څرګند شو، د یاسین حواس والوتل، پر زنګنو یې یو ځل بیا مېرګى وځغلېد، هغه ټیټ شو او تر څوکۍ دومره لاندی شو چی که هغه نفر راغلى هم واى نو د کولاى شواى چی سملاسی تر هغه څوکۍ لاندی پټ شی او یا ورسره سینه په سینه شی، د ډبې ور لیری نه و خو دا چی اورګاډى ورو شو او بیا هم هغه سړى ... ناڅاپه هغه سړى پر خپل ځاى باندی جګ ودرېد او شاوخوا یې وکتل، دا چی پر څېره باندی یې د ویری نښی نه شته نو هغه خامخا هندو دى، د یاسین لمړى غبرګون همدا و، هغه د پاى وره ته ورغلى او هلته ودرېد ، باد د هغه څادر د پرې شوی بیرغ غوندی رپاوه، هغه یو ګړى د بهر ننداره کوله خو بیا داسی ښگکارېدى لکه له یو شی سره چی زور ازمویی د یاسین له ځایه سم نه ښکارېدى چی هغه څه شى را جلا کوی، هغه یو شى ور پوری واهه او را کشاوه، نا څاپه له یو زنګزده ور څخه ګغ پورته شو او له یو زورور ګړبی سره بند شو، ښه و د یاسین له خولې څخه چیغه ونه وته، که نه له دې ږغ څخه هغه نفر خپله هم ټکان وخوړ، هغه شاوخوا وکتل او دې لور ته یې تر ډېره کتل چی یاسین پټ و، یاسین ته شک ورولوېد چی هغه خو به لیدلى نه وی؟ او یا ستمى خو به یې نه وی اورېدلى؟ د هغه سړی زور ازمویلو هغه ته بل وحشت په زړه کی ورواچوه، هغه دا چی که چیری سره لاس او ګرېوان شی نو دى به د هغه مقابله وکړاى شی؟ هغه سړى تېر شو د هغه بل لور په وره کی ودرېد، اورګاډى د "ګیشوری" یو وېران تمڅاى ته ورننوت، چی اورګاډى تم شوى واى نو ښایی هغه تا شوى واى خو دا چی دا د ټول بندیز سیمه نو اورګاډى ونه درېد، همدا د ټول بندیز سیمه تر ټولو محفوظه وه ځکه که نور هیڅ نه و نو پولیس خو یې درلودل، او اوس خو یې پوځیان هم ورته راغوښتی وو، د ښار په پسات ځپلو سیمو کی د برګ درشیو پوځیانو چی د توپکونو خولې یې د بازار لور ته نیولی وې، ډکی لارۍ هر لور ته تر سترګو کېدلې، د پولیسو خوند تللى و، نور له هغوئ څخه څوک نه وېرېگدل، خلکو په لوى زړه پر پولیسو د سوډا د اوبو بوتلونه، د تېزابو بوتلونه او ډبری اورولې، پولیسو که به اوښکی بهیونکى ګاز هم پر پاشه نو هغوئ به په لانده دسمال را پورته کاوه او هغه به یې بیرته پر پولسو ورغورځاوه، په " ناکا ساکی" کی چی کله هغې بېکرۍ ته اور ورولوېد چی ده کار په کی کاوه نو پولیسو څه وکړل؟ بس لیری ولاړ وو ننداره یې کول او هغوئ له تنګو کوڅو څخه په منډه د هغو ګېرجونو لور ته وتښتېدل چی د یو او نیم سوځېدلو موټرونو اسکلېټونه په کی پراته وو، په هغه ورڅ دوی اته، نهه کسان وو چی د پټېدلو لپاره یې منډی وهلې، د "بهاو" یې کور ودان، هغه یې تر بغل ونیو او د چایو په پېټۍ کی یې پټ کړ، بهاو پوهېدى چی زه مسلمان یم، هغه خو هندو و، هغه ولی ځغستل؟ هغه ویل: "چی کله د خلکو سرته دو ینو تویولو جنون راشی نو بیا هغوئ دومره وخت نه لری چی له چا څخه وپوښتی چی نوم دی څه دى؟ د هغوئ تنده یوازی په وینه او اور باندی ماتیږی، اور واچوه، وې واهه، لوټ تالان ګډ کړه، د هغوئ اور هغه وخت سړیږی چی په مخکی یې هیڅ نه شی پاته.د دویم وره دربی هغه ته ټکان ور کړ، د ډبې دواړه شاتنی ورونه هغه سړی تړلی وو، هغه سړی تر ډېره هغه لور ته کتل چیری چی یاسین پټ و، وېری یو ځل بیا هغه پخپل واک کی واخیست چی دا سړى ورونه ولی تړی؟ ایا دى وژنی، په وینو لژند مړى یې په همدې ډبه کی پرېږدی او خپله پر هغه بل تمځاى تا کیږی؟ اورګاډى ورو، ورو په درېدو و، هغه سړى تر اول ډېر ډاډمن ښکارېدى، هغه ورو، ورو د ده لور ته راروان وو د یاسین ساه بنده، بنده شوه، پر تندی یې سړه خوله را ماته شوه او ناړه یې په ستونی کی وچه شوه، هغه وېرېگدى چی هسی نه ټوخى یا ترچى ورشی کنه نو تر همدې څوکۍ لاندی به یې...د یو تمځاى په رارسېدو اورګاډى تم شو، هغه سړى بې غمه راغى په هغه وره کی ودرېد چی د فلېټ فارم لور ته و، د هغه یو لاس په جېب کی و، په جېب کی به یې کوم چاقو ماقو وی، یاسین فکر وکړ چی منډه کړی او د هغه بل لوری له وره څخه ټوپ کړی خو هسی نه چی له هغه ځایه تر راوتو وړاندی یې هغه سړى خېټه ورڅیری کړی، بلکی خېټه ولی؟ مرۍ به یې ور پرې کړی چی ناره یې هم و نوځی، یاسین غلى هغه ته وکتل، هغه سړی د دباندی ننداره کوله، په تمځاى کی چوپه چوپایی وه، ان د چا د قدمونو ږغ لا هم نه و، د یاسین زړه و چی یو څوک راشی، خو څه معلومه وه چی څوک راشی؟ هندو که مسلمان؟ یو بل هندو هم سم دى، کېداى شی هغه هم د "بهاو" غوندی زړه سواند وی، هغه څنګه خپله د سپڼسیو مذهبی غاړګۍ را په غاړه کړه او د چایو له پېټۍ څخه یې خپل کور ته بوتلم او څلور ورځی یې پخپل کور کی وساتلم، هغه به ویل:" یاسینه زه مرهټه یم خو هره ورځ غوښه نه خورم، که ته غواړې نو درته راوړم یې، نه پوهېږم چی څنګه به وی په حلال او مردار یې زما سر نه خلاصیږی، دباندی د ترکاریو داسی حال دى چی ټولو له یوه سره بوى کړى دى خو د خرڅولو څوک یې نشته، چی ور ووزې څومره چی دی زړه وی هغومره وړلاى شې...او راډیو پرلپسې همدا ویل چی اوضاع ورو، ورو مخ په ښه کېدو ده، په ځینو سیمو کی یې د ملی بسونو تګ راتګ هم پیل کړى و، دا څلور ورځی د هغه په کور ډېر چورت خراب و، کور به هم ټول د ده پسې اندېښمن وی، له هغه سره وېره وه چی هسی نه فاطمه د ده په لټه بېکرۍ ته پسې ورغلې وی، په کوم کور کی چی هغه پټ و له هغه څخه د اورګاډی پټلۍ معلومېده، موټرونه هم معلومېگگدل، خو بهاو هغه نه پرېښود.اورګاډى یو دم روان شو او یاسین له هغه ځایه د ډبې په منځ کی ولوېد، هغه بل کس چی لویه اوسپنه یې په لاس کی وه ډېر ډاډمن ولاړ و، د هغه راسته لاس تر اوسه لا په جېپ کی و، اور ګاډى تر یو ځایه ورو، ورو روان و، اورګاډى ولی نه چټکیږی؟ اشاره هم نشی کېداى ځکه ترافک کله و؟ تر اوسه یو اورګاډى هم له بل لوری نه راغى، اورګاډى لا تر ډېره ورو، ورو روان و، درېدو ته چی کوم ځاى ته راورسېد هغه د "بهسندر" پل و، لاندی د سمندر هغه خلیج و چی اکثره به یې د مړو د راایستلو خبر په ورځپاڼو کی چاپېدى.د یاسین ساه بنده، بنده کېده، له دې ویری ساه اخیستل ورته ګران چی هغه سړى له جېبه لاس ولی نه را باسی؟ له سترګو یې معلومیږی چی د حملې کولو په حال کی دى، که حمله را باندی وکړی څه به کوم؟ راته وبه وایی چی دباندی راووزه؟ که به می د سر له وېښتانو ونیسی را کش به می کړی او له جېبه به چاقو را باندی را وکاږی او پر مرۍ به یې را کیږدی؟ څه به کوم؟ دا داسی وچ ولی ولاړ دى؟ په همدې کی هغه سړی له جېبه لاس راوکیښ او بیا د وره په تړلو بوخت شو، هغه دریم ور هم بنداوه، لاندی سمندر و که ور غورځی نو له شکه وتلى مرګ و، د یاسین وېره وروستی برید په رسېدو وه.یو دم یاسین را ټوپ کړل، هغه بل کس ټکان وخوړ، ده ته یې وکتل او په جېب یې لاس دننه کړ، په یاسین کی خداى(ج) له کومه دومره توان پیدا شو چی د "یاعلی " له نارې سره یې هغه کس له پښو ونیو، پورته یې کړ او دباندی یې وغورځاوه، سمندر ته د لوېدو پر وخت د هغه له خولې څخه چیغه پورته شوه "الله" یاسین وچ پاته شو، اورګاډى روان شو، هغه حیران شو چی ایا هغه هم مسلمان و؟ خو هغه د وېری له شکنجې څخه خلاص شوى و لکه د مرګ له خولې څخه چی پاته شوى و.ماښام هغه فاطمې ته ویل:..."که داسی نه واى شوی نو مابه هم هغه ته سملاسی د مسلمانۍ ثبوت څنګه ورکولاى؟.